Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

παιδί που παίζει...

ένα σπιτάκι. εκεί στη ρίζα του βουνού και πίσω η θάλασσα γαλάζια. απλό το ποθητό. ένα χελιδόνι μόλις πέρασε. ο αέρας ακίνητος. ξενοιασιά. τα πουλιά πολλά. τα ακούω. να κι άλλο χελιδόνι. το κορίτσι δίπλα γυμνό κοιτάει πού θ΄ ακουμπήσει τη γύμνια του. τρώει μια φέτα καρπούζι. ο Νίκος δεν το βλέπει. ποτίζει με το λάστιχο. το κορίτσι φεύγει. γύρω δάφνες γεράνια βασιλικοί τα πουλιά πολλά. το είπα. και κάπου τα τζιτζίκια. πολλά κι αυτά. βλέπω καπνό ν΄ ανεβαίνει χορεύοντας στον ουρανό. από ξύλα ή αγριόχορτα, δεν έχει σημασία. καπνός θα γίνω μια φορά. θάμπος της μέρας. νύχτα ωραία. μοσχομυριστή. ή και ξημέρωμα. ξημέρωμα ναι. με μια σιωπή σχεδόν κανονική. Νίκο μη σπαταλάς το νερό θάλασσα θα πίνουμε μια μέρα. δυο σπουργίτια χοροπηδάνε κάτω απ΄ το δέντρο. να κι άλλο χελιδόνι. μύρισε το χώμα, χώμα. και λήθη. αλήθεια. και λήθη. θολώνει ο ορίζοντας. γίνεται ένα ο ουρανός με τη θάλασσα. το φως αλλάζει γρήγορα κι ίσα που προλαβαίνω να περιγράψω ό,τι να δω. αυτή τη μικρή στιγμή. εδώ. τώρα. μια πόρτα ανοίγει. ένα παιδί φωνάζει και μου χαλάει τ΄ όνειρο. παιδί που παίζει…



πάω

περνάω

διαμέσου ενός χρόνου ψευδαίσθητου η μέρα φεύγει

κι είναι αυτή η μικρή στιγμή που προσπαθώ μόνο ίσως λίγο να κρατήσω

μα πάντα φεύγει

και μένω μετέωρος να ισορροπώ το "ίσως" αυτό που με βαραίνει

αναπνέω

ακούω

απομακρύνομαι

στο δέρμα μπήγω ένα καρφί για να θυμάμαι

κι ακουμπάω ξανά ήσυχα στην καρέκλα

η μέρα έφυγε...




Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Δεν μας βλέπω να παίζουμε το πρωινό μας τάβλι...


Η ώρα δέκα το πρωί. Ο ήλιος κατεβαίνει τον λόφο απέναντι από την πόρτα. Τζιτζίκια, τιτιβίσματα, κακαρίσματα, παιδιά που τρέχουν εδώ κι εκεί, μανάδες, γεράνια κόκκινα και μωβ, τριανταφυλλιές, χαλί τα χαμολούλουδα του αγρού, ελιές και κυπαρίσσια, λαμποκοπά τριγύρω η μέρα κι εγώ εδώ πιστή στην τρέλα μου μέσα, να γράψω θέλω για ένα βιβλίο που γέμισε ωραία τον καλοκαιρινό μου χρόνο. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε να το διαβάσω μια φορά ακόμα για να γράψω κάτι της προκοπής, να σε πείσω πως αξίζει πραγματικά όχι μόνο να το γνωρίσεις, μα να το έχεις σαν έναν από τους θησαυρούς της βιβλιοθήκης σου, αλλά ας όψεται η ανυπομονησία μου να μοιραστώ ό,τι αξίζει. Ο τίτλος ίσως ακουστεί βαρετός: "Ταξίδια στην ιστορία", αλλά το περιεχόμενο κυριολεκτικά με συνεπήρε. Μικρές ιστορίες σε μια συμπύκνωση χωρόχρονου ικανή να σε προβληματίσει με το τι δεν ξέρεις και το τι δεν είδες, με το τι δεν σκέφτηκες και το τι αγνόησες...

"(...) Το βιβλίο αυτό είναι μια μηχανή του χρόνου και ο αναγνώστης του ένας ταξιδιώτης στο παρελθόν: αναχωρεί από την ελληνική Αρχαιότητα, διασχίζει τη Ρωμαιοκρατία, το Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και ταξιδεύει προς τον 20ο αιώνα απολαμβάνοντας το ταξίδι του σαν μια περιήγηση σε μια φαντασμαγορική πινακοθήκη, όπου οι πίνακες ζωντανεύουν, τα πορτραίτα αποκτούν κίνηση και φωνή, ενώ αναβιώνουν κάποια ξεχωριστά ή και άγνωστα επεισόδια της Ιστορίας, με πρωταγωνιστές που έζησαν τόσο στην ορατή όσο και στην αθέατη πλευρά της."

Αντιγράφω:

"(...) Απλώνουμε τα πόδια και στη διπλανή καρέκλα του καφενείου, παραγγέλνουμε το δεύτερο απογευματινό καφέ και αρχίζουμε να μιλάμε για πεθαμένους βασιλιάδες. Κι όταν οι ιστορίες μας κουράσουν (...) εμείς θ΄ ακουμπάμε το βλέμμα στη θάλασσα και θα φανταζόμαστε γαλέρες με καραβοτσακισμένους ιππότες και σταυροφόρους να περνάνε στον ορίζοντα. (...) Μην πείτε ποτέ σ΄ ένα Εγγλέζο ότι ο Ιβανόης είναι πρόσωπο φανταστικό κι ότι ο Ρομπέν των Δασών ήταν ένας μικροκλέφτης που έζησε διακόσια τριακόσια χρόνια πριν από τον Ριχάρδο. Μην πείτε ποτέ σ΄έναν Γάλλο ότι η Ζαν ντ΄ Αρκ δεν υπάρξε πραγματικά. Και μην πείτε σ΄ έναν Έλληνα ότι δεν υπήρξε Κρυφό Σχολειό την εποχή της Τουρκοκρατίας. Στους λαούς αρέσει να φτιάχνουν ιστορίες και μύθους για το παρελθόν τους. Κι αν αυτές οι ιστορίες και οι μύθοι δεν ταιριάζουν με την ιστορική πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. (...)"

Ευχαριστώ τον συγγραφέα, Τάκη Αντωνόπουλο, για την εξαιρετική αυτή εμπειρία ανάγνωσης, καθώς και τον Γιώργο που μου το δώρισε. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πήγε σχεδόν μεσημέρι. Οι ήχοι έχουν δυναμώσει. Η ζέστη επίσης. Ο φίλος στο διπλανό δωμάτιο έχει ξυπνήσει από ώρα. Διαβάζει τώρα το εν λόγω βιβλίο, από περιέργεια ίσως, αλλά πού και πού σηκώνει το κεφάλι για να σχολιάσει. Θυμάται τον Θουκυδίδη που είχε κάποτε διαβάσει, άλλωστε αποτέλεσε κι εδώ πηγή, ξεφυλλίζει τις ιστορίες με τυχαία σειρά και φαίνεται προσηλωμένος. Χμ, δεν μας βλέπω να παίζουμε το πρωινό μας τάβλι...


Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

τα πολύτιμα...





φορτωμένος με σωρό αχρηστίες
τα πολύτιμά μου
κουβαλώ με ευχαρίστηση
από καιρό σε καιρό
συσσωρεύοντας κι άλλα
κι άλλα
αντηχήσεις
ημέρες
βλέμματα
λέξεις
φωτογραφίες
μιας ζωής που διέφυγε
ενώ εγώ
κλειδωμένος σ΄ αυτό το δωμάτιο
αυτήν την ώρα
ακροβατώ
το βάρος