ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ ...σε προσπέκτους

Άγια Νύχτα ...σε προσπέκτους
να διαλέξουμε με χαρά
χίλια χρώματα και στολίδια
κάθε χρόνο νέα και ίδια
σε μιαν αγορά γιορτινή
όλα έχουν μία τιμή...

Δέκα κάνει ο αδερφός μου
κι άλλα τρία ο διπλανός
πέντε ακόμα μήπως γιορτάσω
κι άλλα τόσα για να χορτάσω
τον εαυτό μου ξεπουλώ
και σιγοτραγουδώ...

Η ψυχή μου φτερουγίζει
-τι φανταχτερή εποχή!-
κι ας μην ξέρει κανείς τι ζητάει
λίγη αγάπη; μα ναι, δεν χρωστάει
μ΄ ένα δάνειο τα πάντα ξοφλάει
και το χρόνο κι αυτούς που αγαπάει
νοικιασμένη μου ζωή
τι φοβερή παροχή!

Η ψυχή μου φτερουγίζει
μοιάζουν όλα τόσο καλά
μα κάπου, κάποιος μόνος λυγάει
κάπου ο πόλεμος κυβερνάει
το παιδί κάπου κλαίει και πεινάει
πες μου πού να βρω τη χαρά
αν ένα παιδί δεν γελά...

Άγια Νύχτα ...σε προσπέκτους
λίγο πριν το Νέο Έτος
τρέξε-τρέξε δεν θα προφτάσεις
τρέχει ο χρόνος πώς να τον φτάσεις
τρέχει-τρέχει κι η ζωή
κι είναι στ΄ αλήθεια μικρή...

Καλές γιορτές, οπωσδήποτε...

:)

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

“ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ”

της Γεωργίας Βεληβασάκη

σε μουσική του Κώστα Αθυρίδη

Σε μία περίοδο που η παιδική ψυχαγωγία δέχεται απανωτά πλήγματα αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, το Μικρό Μυστικό της Ζωής της στιχουργού – ερμηνεύτριας Γεωργίας Βεληβασάκη και του συνθέτη Κώστα Αθυρίδη είναι αν μη τι άλλο μία έντιμη καλόγουστη πρόταση στους κόλπους της λεγόμενης παιδικής δισκογραφίας.


Το Μικρό Μυστικό της Ζωής είναι μια μουσική ιστορία που αναφέρεται στη σχέση του Ανθρώπου με τη Φύση. Μια ιστορία ειπωμένη με στοχαστική διάθεση και έντονο οικολογικό προβληματισμό. Ο παραμυθένιος λόγος της Γεωργίας Βεληβασάκη, πλάθοντας με ευαισθησία και χιούμορ λέξεις και εικόνες άλλοτε φανταστικές και άλλοτε ρεαλιστικές, περιγράφει την ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου να εκμεταλλευτεί και να υποτάξει τη Φύση, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έτσι οδηγείται στην αυτοκαταστροφή. Το μόνο που ίσως μπορέσει να τον σώσει είναι να βρει το Μικρό Μυστικό της Ζωής.


Το παραμύθι απευθύνεται στα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που έχουν την ανάγκη να ρωτούν και σε γονείς που ίσως βρουν εδώ ένα μονοπάτι για να απαντήσουν. Ποιο να ΄ναι άραγε το μυστικό; Πού να είναι κρυμμένο;


Η συμμετοχή των τραγουδιστών, των μουσικών και των ηθοποιών υπογραμμίζει την αναμφισβήτητα ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή. Η εικονογράφηση της Μαρίας Κοντογιώργου, ευρηματική, μυστηριώδης, ενίοτε σουρεαλιστική, δεν παύει να κρατά γερά μέσα της τα ζωντανά χρώματα του παιδικού καβαλέτου. Συνδιαλέγεται ουσιαστικά με το κείμενο και αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές του.

Το “Μικρό Μυστικό της Ζωής” είναι ένα παιδικό παραμύθι, ή μήπως μια πέρα ως πέρα πραγματική ιστορία που αφορά και τους μεγάλους;




Το έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις POLYTROPON με διανομή ΠΑΤΑΚΗ, ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ.





Έγραψαν για το παραμύθι:


«Όπως το άπειρο χωράει στο γλυκό παραμύθι της Γεωργίας, έτσι όλα μπορούν να χωρέσουν στην καρδιά και στο νου των παιδιών, ακόμα και το τρομερό “μυστικό της ζωής”. Τους το προσφέρει το βιβλίο της με αγάπη και τέχνη, με τη μελωδία και την αρμονία του στίχου, της μουσικής και της τραγουδιστής φωνής.»


Δημήτρης Κ. Ψυχογιός, Καθηγητής Πανεπιστημίου




«Η ευφάνταστη μουσική και οι εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του Κώστα Αθυρίδη παραπέμπουν σε musical, σκόπιμα αποφεύγοντας τη στερεότυπη άποψη περί του τι είναι παιδικό τραγούδι. Αντίθετα, αποτελούν μια γνωριμία με τα διαφορετικά ηχοχρώματα των μουσικών ειδών που τα παιδιά μεγαλώνοντας θα γνωρίσουν και θα αγαπήσουν. Έτσι, η ροκ μπαλάντα, η funk, η soul, αλλά και στοιχεία της ηλεκτρονικής κα της κλασικής μουσικής βρίσκουν θέση πίσω από τη γλαφυρή αφήγηση της Γεωργίας Βεληβασάκη και στις φωνές των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους ήρωες του παραμυθιού»


Λένα Πλάτωνος, συνθέτης
Αντώνης Μποσκοΐτης, δημοσιογράφος

μικρό πρελούδιο για την ευτυχία...

οι μέλισσες κοιμούνται όταν παίρνει να νυχτώνει. τι παράξενο θέαμα τέτοια ζωή σε τέτοια πόλη. κι όμως το είπαν στις ειδήσεις πως δεν υπάρχουν πια μέλισσες εδώ. ταλαντεύτηκα με το ποδήλατό μου στις λακκούβες του δρόμου εγκατέλειψα το θάνατο με μια τρεχάλα και κατάφερα να χωθώ σ΄ ένα μικρό στενό που έβγαζε ίσια στο ποτάμι. έρρεε λιγοστό μα παρόν ακόμα. τρεχούμενα νερά όνειρα φευγαλέα σκέφτηκα. τα σκουπίδια τριγύρω καθόλου δεν τα πρόσεξα. βγήκα πάλι στο μπετόν και ποδηλάτησα σε μια γειτονιά που μοσχομύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί. έκανα κάμποσες φορές τον ίδιο δρόμο πάνω-κάτω μην τύχει και χάσω αυτό το ωραίο λουλουδένιο ξύπνημα της μνήμης ύστερα από τόση ζωή. μέχρι που έπιασε το μάτι μου μια γυναίκα να λοξοκοιτάει καχύποπτα πίσω από τις γρίλιες. καιροί των φόβων. της διπλοκλειδωμένης πόρτας. των κομμένων φτερών. της μοναξιάς. της χαμογέλασα κι έφυγα γι΄ αλλού. βρέθηκα σε μιαν αλάνα και ω! αν ήμουν παιδί εδώ θα έπαιζα μέχρι να με φώναζε η μάνα μου. τι κρίμα που τώρα βλέπω την επερχόμενη ανοικοδόμηση μόνο. με μια πεταλιά τη διέσχισα κι έφτασα μέχρι το περίπτερο που έχασκε ανοιχτό στην άλλη άκρη. αγόρασα μια σοκολάτα κοίταξα ψηλά και τότε… η νύχτα γέμισε μουσική. σουίτα νούμερο ένα του Μπάχ. ένα τσέλο, το ποδήλατό μου, το χρώμα τ΄ ουρανού έτσι όπως έδυε πάνω απ΄ τα τσιμέντα, ο κόσμος όλος. απλώθηκε η ματιά μου από το πρώτο αστέρι ως το τελευταίο φως. ένιωσα το αεράκι να μου χαϊδεύει τα μάγουλα. ανάσανα ένα χορό από νότες. ευτυχισμένος είναι αυτός που κατακτά κάπου-κάπου ολόκληρη μια τέτοια μικρή στιγμή. και βλέπει αυτά που συνήθως προσπερνάει. και συντονίζεται με τη ροή του χρόνου ώστε να μετέχει μιας ώρας εγκυμονούσας ενός ποιήματος, ή ενός τραγουδιού, ή μιας ζωγραφιάς, ή μιας θύμησης. παύση. επέστρεψα σπίτι. έγειρα στον καναπέ. έκλεισα τα μάτια. άκουσα ξανά εκείνη τη μελωδία. πώς το δοξάρι ξήλωνε το φόρεμα της λήθης. στροβιλισμός γαλάζιος. έμεινε το σπίτι μετέωρο. έγινε ουρανός. και μασουλώντας τη σοκολάτα μου είπα εν τέλει ο κόσμος μπορεί να είναι ωραίος...