Το είδωλο

Ήταν γραμμένο.

Ανάπνευσε, θα καείς. Κατάπιε, θα πνιγείς.

Ξύπνησα. Ζούσα ακόμη. Έτρεμα.

Και ο χαμός; Πού ήταν ο χαμός;

Έσπασα τον καθρέφτη.

Δύο κάτοπτρα μέτρησα.

Το σώμα μου ριζωμένο

στη μέγγενη του χρόνου θαυμάζω.

Το σώμα μου ταϊσμένο φοβάμαι.

Το σώμα μου ρικνούμενο αναπνέω.

Πιάνω από εδώ. Τραβώ.

Πιάνω από την άλλη. Τραβώ.

Ετούτο το μάγουλο τεντώνω. Το μέτωπο.

Την ύλη καταπίνω.

Μετρώ τις λέξεις. Τρεις. Ύπαγε οπίσω μου!

Ζω ακόμη.

Και ο χαμός; Πού είναι ο χαμός;

Τα χέρια υψώνω. Τα νύχια μου μαύρα.

Οι σάρκες μου θυμιατά. Πέφτω στα γόνατα.

Μετρώ τα δάχτυλα που με δείχνουν.

Παρουσιάζομαι.

Ιδού το θηρίο σας. Το είδωλό σας.

Ο σαλτιμπάγκος σας. Ιδού το θαύμα.

Το κατακαμένο σώμα μου σας παραδίδω˙ άγιο.

Μεταλάβετε. Πηγής αθανάτου γεύσασθε.

Αναπνέω. Καταπίνω.

Και το όνομα αυτoύ απολησμονήσετε

εις τους αιώνας των αιώνων.

Γυρίζω σπίτι. Θα κλείσω τα μάτια.

Θα τα ξεχάσω όλα.

Θα κοιμηθώ.

(Γεωργία Βεληβασάκη, "¨Το είδωλο", Οδός Δημιουργικής Γραφής - Ποίηση 1, εκδ. Γραφομηχανή 2017)