για την Αθηνά...

Και ξυπνάω μέσα στη νύχτα με την αγωνία ότι έχουν όλα ήδη γίνει - κι εγώ
Πώς ξεχάστηκα εδώ στη ροή του χρόνου
Ν’ ανταλλάσσω το ουσιώδες για τις καθημερινές μου ασχολίες
Και ν’ αφήνω ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο, μια λέξη ή μια χειρονομία αγάπης

Για αργότερα

Τη θυμάμαι, μια φιγούρα διάφανη, μάτια και δόντια μεγάλα, αραιά μαλλιά

Γελούσε μ’ ένα γέλιο τρανταχτό σαν δήλωση παρόντος απελπισμένη

Στο ένα χέρι το τσιγάρο μόνιμο, κανονική προέκταση των λεπτών της δακτύλων

Προμήνυμα της ζωής της εν τάφω λίγα χρόνια μετά

Γιατί πέθανε τελικά η Αθηνά – μου το είπαν σήμερα
Κι όλο έλεγα να περάσω να τη δω ή έστω να της τηλεφωνήσω