Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες... (Εμπειρίκος)

είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
όταν τ΄ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει
όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ

(Α. Εμπειρίκος)

τι να ονειρευτώ και να μη φεύγει; *

ονειρεύτηκα, λέει,
πως άναψα μια φωτιά
κι έκαψα όλες μου
τις απερισκεψίες.

κι ό,τι με συνδράμει
ενοχικά και εμμένει.

και τη σκυλίσια
ακολουθία των "χωρίς νόημα".

κι ό,τι κάθε μέρα με δένει
στην είσοδο. ή στην έξοδο.

ονειρεύτηκα, λέει,
πως τέτοια φωτιά
την ονειρεύονταν κι άλλοι.
δεμένοι κι αυτοί.

και πως μετά δεν έμεινε άλλο
από λιωμένο χρόνο...

Γ.Α.Β.


* ο τίτλος του post ανήκει στην ποιήτρια Βάσω Δανέζη Λαμπρινού

de luto...

05/08/1910 - 07/02/2009



Ας ήμουνα μικρό πουλί
φτεράκι να πετάξω
άχνα κι ανεμοψίθυρος
του δρόμου σου να φτάξω

να δω τι κήπο ορέγεσαι
και τι ανθούς θερίζεις
και τίνος συνερίζεσαι
και πίσω δε γυρίζεις...

Ήσουνα ματζουράνα μου
και ρίζα μου του κόσμου
μα ΄γινε στάχτη ο καιρός
κι εθάμπωσέ σε φως μου

Ήσουνα ταίρι της ζωής
τσ αγάπης η εικόνα
κάθε σου αυλάκι ευχόντανε
κανείς να μην επόνα

Στο πεζουλάκι κάθουσουν
και μαντιναδολογούσες
κι αν είναι αέρας η ζωή
γλυκιά τηνε θωρούσες

Και μολογούσες σιγανά:
«Του χάρου δε θα δώσω
΄θελα θωρώ τη νιότη μου
΄θελα την εσκλαβώσω»

Όνειρο σ΄ είδα μάθια μου
σε κήπους κι επερπάτεις
κι απέ μου χαμογέλασες
κι ανέμισες κι εχάθης

Να ΄μουνα λέει μικρό πουλί
ψηλά για να πετάξω
θα μήναγα τον ουρανό
του δρόμου σου ν΄ αλλάξω

Κι αν δεν καταδεχόσουνα
τα πίσω να πορίζεις
θα γένομουν του ονείρου σου
λουλούδι να μυρίζεις...

με τι ανάσα...

Το βλέπετε εκείνο το παράθυρο που φέγγει μέσα στο σκοτάδι και τη φθορά;
Είναι οι νύχτες της αϋπνίας
που η ψυχή φοβάται να κοιμηθεί.
Φοβάται, μη τυχόν και δεν έχει ποτέ ξυπνήσει...
Και τι να πεις σ΄ ένα παιδί που δεν το χωράει ο κόσμος που του δείχνουν;
Σε ποια καμπύλωση του χρόνου να τρέξει να κρυφτεί;
Με τι ανάσα;
Κι αν η συνάρτηση του ονείρου του ποτέ δεν κβαντωθεί;...