Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

αγριοπερίστερα



απόψε η νύχτα δεν έχει ουρανό
περπατάει γυμνή ανάμεσα στα φώτα
σωρεύοντας κάτω απ΄ τα πόδια της
...αγριοπερίστερα
απαγγέλει στίχους από σύμφωνα
και συγχέει το καινό με το κενό

κάθομαι στη γωνιά και
την οικτίρω
αφού δεν μ΄ άφησε πάλι να κοιμηθώ...

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Cogito ergo sum...



Καρτεσιανό μου ψέμα
πάλι σ΄ έχω κάνει θέμα
ήχοι, ονόματα, ιδέες
λέξεις νοητές κι ωραίες

σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
λίγο σβήνω, λίγο γράφω
πάντα κάτι δεν μου φτάνει
και με παίρνει το ποτάμι...

Ένα, τίποτα και κάτι
δοκιμή, πλάνη κι απάτη
από το μηδέν αρχίζω
στο μηδέν ξαναγυρίζω

δεν είναι ζωή ετούτη
μα μεγάλο μακροβούτι
επιρρώνω το κενό μου
κι όλα αυτά εν μέσω τρόμου...

Σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
και φοβάμαι μα θα μάθω
τελευταία δοκιμή μου
ποίηση και λογική μου

αν τον κύκλο μου διαρρήξω
μες στο νόημα θα πνίξω
κάθε σκέψη, κάθε έννοια
καρτεσιανό μου ψέμα...


"...από το ότι υπήρξα πιο πριν, δεν προκύπτει παρά πως πρέπει τώρα να υπάρχω, αν κάποια αιτία αυτή τη στιγμή, δε με δημιουργεί και δε με πλάθει ξανά, δηλαδή να με διατηρεί" (130) Καρτέσιος

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

όνειρο...


ήρθαν πάλι
την πόρτα χτύπησαν το βράδυ
μα δεν άνοιξα

άγριες σκιές
έξω απ΄ το παράθυρό μου
κι έκλαιγαν
η πόρτα ξεκλείδωτη
το κλειδί σπασπένο
κι έτρεμα

με ξύπνησε ο ήχος της φθοράς

καταραμένη παταφυσική
κρίσιμο πλήθος
δάχτυλο που δείχνεις
όνειρο

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ...


(...) κλείνω τα μάτια τα ίδια τα δυο τα παλιά και με βλέπω το κεφάλι ψηλά το πιάσιμο στο σβέρκο τα χέρια τσίτα μέσα στη λάσπη κάτι δεν πάει καλά εδώ η ανάσα κομμένη κρατάει κρατάω έτσι μια στιγμή ώσπου το τρέμουλο στο κάτω πρόσωπο σημαίνει πως λέω πως κατάφερα να πω κατι στον εαυτό μου

τι μπορεί να πει κανείς στον εαυτό του είναι δυνατόν να πει τέτοια ώρα ένα μικρό μαργαριτάρι απελπισμένης παρηγοριάς τόσο το καλύτερο τόσο το χειρότερο αυτό το στυλ μόνο όχι τόσο ψυχρό ζήτω αλίμονο αυτό το στυλ μόνο όχι τόσο θερμό χαρά και λύπη αυτά τα δυο το άθροισμά τους δια δύο και χλιαρά όπως στον προθάλαμο της κόλασης (...)

(...) αν ήμουνα ψηλά τ΄ αστέρια ήδη και από τα καμπαναριά η βραχεία ώρα δεν έμειναν πολλά ν΄ αντέξω μετά χαράς θα έμενα όπως είμαι για πάντα αλλά αυτό δεν γίνεται

λύνω σάκο και λαιμό το κάνω πρέπει να το κάνω έτσι είναι ρυθμισμένος κανείς το κάνουν τα δάχτυλά μου το νιώθω

μέσα στη λάσπη στο σκοτάδι το πρόσωπο μέσα στη λάσπη τα χέρια εν πάση περιπτώσει κάτι δεν πάει καλά εδώ το κορδόνι στο χέρι μου ολόκληρο το σώμα εν πάση περιπτώσει και σε λίγο θαρρείς ότι εκεί σε αυτό το μέρος και πουθενά αλλού ζούσα ναι ζούσα ανέκαθεν (...)

(...) δεν είναι άσκοπο είναι προφανές αυτό το πλάσμα παραείναι νοήμον για να απαιτεί κάτι υπεράνω των δυνάμεών μου άρα τι δεν είναι υπεράνω των δυνάμεών μου να τραγουδάω να κλαίω τι άλλο τι άλλο μπορώ να κάνω μπορούσα να κάνω στην ανάγκη

να σκεφτώ ίσως στην ανάγκη δεν αποκλείεται τι άλλο κάνω αυτή τη στιγμή και δόξα τω θεω να τα πάλι ουρλιαχτά μπουνιά στο κρανίο σιωπή ανάπαυση

όχι ούτε αυτό είναι πιθανό όχι ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ίσως θα έπρεπε να ρωτήσω θα ρωτήσω κάποια μέρα αν μπορέσω (...)

"ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ" (ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ)

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

δοκιμές...

δοκιμές σε μικρό διάνυσμα χρόνου
απορρίπτεις ή αποδέχεσαι
το κενό πάντα υπάρχει
παρόλο το στολισμό με
μικρές δοκιμές σε διάνυσμα χρόνου
κάποιος κάποτε είπε
πως η ζωή αξιώνεται από το θάνατο
όχι δεν είναι του φόβου
ούτε των γερόντων είναι
δοκιμές σε διάνυσμα μικρού χρόνου
που γεμίζει από αδειάσματα
κοτσιδάκια στη γλώσσα
και ανόητα παράθυρα
είναι
περπάτημα κατά μήκος μιας λέξης
που δεν προλαβαίνεις να πεις
είναι
η θάλασσα μέσα μου
που φουσκώνει και με κυνηγά
κι είναι τα κύματα βουνά
αλλά χωρίς
αυτή τη θάλασσα
η ζωή μου θα έχανε
την αξία της
αν έχει