Καρτεσιανό μου ψέμα
πάλι σ΄ έχω κάνει θέμα
ήχοι, ονόματα, ιδέες
λέξεις νοητές κι ωραίες
σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
λίγο σβήνω, λίγο γράφω
πάντα κάτι δεν μου φτάνει
και με παίρνει το ποτάμι...
Ένα, τίποτα και κάτι
δοκιμή, πλάνη κι απάτη
από το μηδέν αρχίζω
στο μηδέν ξαναγυρίζω
δεν είναι ζωή ετούτη
μα μεγάλο μακροβούτι
επιρρώνω το κενό μου
κι όλα αυτά εν μέσω τρόμου...
Σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
και φοβάμαι μα θα μάθω
τελευταία δοκιμή μου
ποίηση και λογική μου
αν τον κύκλο μου διαρρήξω
μες στο νόημα θα πνίξω
κάθε σκέψη, κάθε έννοια
καρτεσιανό μου ψέμα...
"...από το ότι υπήρξα πιο πριν, δεν προκύπτει παρά πως πρέπει τώρα να υπάρχω, αν κάποια αιτία αυτή τη στιγμή, δε με δημιουργεί και δε με πλάθει ξανά, δηλαδή να με διατηρεί" (130) Καρτέσιος
πάλι σ΄ έχω κάνει θέμα
ήχοι, ονόματα, ιδέες
λέξεις νοητές κι ωραίες
σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
λίγο σβήνω, λίγο γράφω
πάντα κάτι δεν μου φτάνει
και με παίρνει το ποτάμι...
Ένα, τίποτα και κάτι
δοκιμή, πλάνη κι απάτη
από το μηδέν αρχίζω
στο μηδέν ξαναγυρίζω
δεν είναι ζωή ετούτη
μα μεγάλο μακροβούτι
επιρρώνω το κενό μου
κι όλα αυτά εν μέσω τρόμου...
Σκέφτομαι μα δεν υπάρχω
και φοβάμαι μα θα μάθω
τελευταία δοκιμή μου
ποίηση και λογική μου
αν τον κύκλο μου διαρρήξω
μες στο νόημα θα πνίξω
κάθε σκέψη, κάθε έννοια
καρτεσιανό μου ψέμα...
"...από το ότι υπήρξα πιο πριν, δεν προκύπτει παρά πως πρέπει τώρα να υπάρχω, αν κάποια αιτία αυτή τη στιγμή, δε με δημιουργεί και δε με πλάθει ξανά, δηλαδή να με διατηρεί" (130) Καρτέσιος
1 σχόλιο:
Η αγωνία σου τόσο παλιά όσο και η ιστορία της Ποίησης (αυτό το καταφύγιο που φθονούμε...)
Για παράδειγμα κι ο Ρίτσος έβαλε την ηρωίδα του στην ανεπανάηπτη και μοναδική ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ να υψώνει φωνή ικεσίας για επικοινωνία και επαφή, για έξοδο προς την πολιτεία εκεί που μπορεί να λησμονηθεί η φθορά του χρόνου, που μέσα στον εσωτερικό χώρο γίνεται βασανιστικά αισθητή... βάζοντας την να λέιε κάτι παρόμοιο με το δικό σου ποίημα:
"ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ'ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία
τσιμεντένια και αέρινη,
ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο αδιάφορη σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις κια δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του...
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ' ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ"
Δημοσίευση σχολίου