Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

αηδόνια τη νύχτα...

ξημερώνει. ύπνο δεν έχω πάλι απόψε. θεριό η αγρύπνια μιας αγωνίας ακαθόριστης για έναν κόσμο που γκρεμίζεται ή που δεν έχει ακόμα χτιστεί. τα αηδόνια κελαηδάνε τέτοια ώρα. προχθές πετάχτηκα ταραγμένη η ώρα πέντε το πρωί και μες στο μισοξύπνιο μου έψαχνα τρόπο να καταγράψω εκείνο το αηδόνι που παρείσφρησε έτσι απότομα στο μικρό μου ύπνο. λες και η μνήμη αν δεν γίνει στερέωμα παύει να υπάρχει. οπωσδήποτε πάντως αλλάζει από τη ζωή που την ακολουθεί. και αποκλίνει από το αρχικό της νόημα. τη σημασία. είναι βολικό να τα παγώνεις όλα. το έχω αποτυπώσει σημαίνει το ελέγχω. δεν θα με ξεγελάσει εμένα ο χρόνος που περνάει. κι αύριο στο rewind θα είναι δικό μου πάλι. το ίδιο. ξανά και ξανά. ολόιδιο σας λέω. με τα συναισθήματά του και με όλα. σαν πίνακας ζωγραφικής. θα το επιδείξω μετά στους φίλους μου και ίσως το κάνω τραγούδι. ωστόσο, αν κάποιος με παρακολουθούσε εκείνη την ώρα από κανένα κρυφό παραθυράκι τάχα, μπορεί και να σκεφτόταν ότι είμαι τρελή. άλλωστε την άλλη μέρα το ηχογράφημά μου δεν ακουγόταν χωρίς το σκοτάδι. α, τα αηδόνια κελαηδάνε ωραία, αλλά μόνο μαζί με τη νύχτα… μια ευχή πέφτει με φόρα απ΄ το ταβάνι. ό,τι να γίνει ας γίνει. ό,τι να φύγει ας φύγει. κλείνω τα μάτια. ξημέρωσε.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Περί Τέχνης...


"(...) Όταν περιγράφω την τέχνη ως θεώρηση της ζωής, δεν εννοώ κάτι συνειδητά προσχεδιασμένο. Ο όρος θεώρηση της ζωής σε αυτό το σημείο θα πρέπει να νοηθεί με την έννοια του πώς να υπάρχεις. Συνεπώς δεν σημαίνει την αυτοκυριαρχία και τον αυτοπεριορισμό για χάρη συγκεκριμένων σκοπών, αλλά το να αφήνεσαι ξέγνοιαστα, έχοντας εμπιστοσύνη σε έναν σίγουρο σκοπό. Δίχως προσοχή, αλλά με μια τυφλή σοφία που ακολουθεί άφοβα έναν αγαπημένο οδηγό. Δεν πρόκειται για την απόκτηση μιας κρυφής περιουσίας που αυξάνεται με αργούς ρυθμούς, αλλά για ένα διαρκές ξόδεμα όλων των μετατρέψιμων αξιών.
Βλέπουμε ότι αυτός ο τρόπος ύπαρξης έχει κάτι το αφελές και κάτι το ακούσιο και μοιάζει με εκείνη την εποχή του υποσυνείδητου της οποίας το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι μια χαρούμενη εμπιστοσύνη: την παιδική ηλικία.
Η παιδική ηλικία ειναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. Στα χέρια ενός παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή με ένα λευκό λουλούδι. Σαν κουραστεί θα αφήσει απρόσεχτα και τα δύο να πέσουν και θα ξεχάσει πόσο λαμπερά του φαίνονταν στο φως της δικής του χαράς. Δεν έχει το φόβο της απώλειας. Για το παιδί, ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα. Και θεωρεί ιδιοκτησία του καθετί που είδε, άγγιξε ή άκουσε κάποια στιγμή, καθετί που βρέθηκε κάποτε στο πέρασμά του. Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Τα αφήνει να διαβούν μέσα από τα ιερά χέρια του, σαν μια αγέλη σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω απ΄μια αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά, όλα, όμως, πρέπει να περάσουν μέσα από αυτή την αγάπη. Και ό,τι φωτίστηκε μια φορά μέσα στην αγάπη, παραμένει εντός της σαν εικόνα και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ πια. Και η εικόνα είναι περιουσία. Γι΄ αυτό και τα παιδιά είναι τόσο πλούσια.
Ο πλούτος τους αποτελείται, φυσικά, από ατόφιο χρυσό και όχι από τα κοινά νομίσματα. Η αξία αυτού του χρυσού μοιάζει να μειώνεται όσο η διαπαιδαγώγηση κερδίζει έδαφος, αυτή που αντικαθιστά τις πρώτες ακούσιες και εντελώς προσωπικές εντυπώσεις με πατροπαράδοτες έννοιες που έχουν αναπτυχθεί μέσα στην ιστορία και η οποία, σύμφωνα με την παράδοση, κατηγοριοποιεί τα πράγματα σε αξιόλογα και ασήμαντα, άξια επιδίωξης και αδιάφορα. Αυτή είναι η κρίσιμη εποχή. Είτε θα παραμείνει ανέπαφος ο πλούτος των εικόνων πίσω από την εισροή των νέων γνώσεων, είτε θα χαθεί η παλιά αγάπη, όπως μια πόλη που πεθαίνει κατακλυσμένη από τη στάχτη που ρίχνει αυτό το απρόσμενο ηφαίστειο. Το καινούργιο θα αποτελέσει ανάχωμα, μέσα του θα προστατευτεί ένα τμήμα της παιδικότητας, ή θα γίνει πλημμύρα και θα καταστρέψει την παιδικότητα χωρίς έλεος. Με άλλα λόγια, το παιδί είτε μεγαλώνει και κατανοεί περισσότερα, με την αστική έννοια, ως βλαστός ενός χρήσιμου πολίτη, γίνεται μέλος των ταγμάτων της δικής του εποχής και λαμβάνει τις δικές της χειροτονήσεις, ή απλά και ήρεμα συνεχίζει να ωριμάζει βαθιά μέσα του, αναπτύσσεται μέσα από τη δική του παιδικότητα και γίνεται ένας άνθρωπος σύμφωνος με το πνεύμα όλων των εποχών: ένας καλλιτέχνης..." (Rainer Maria Rilke, μικρά δοκίμια για την τέχνη)