Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Locura...


"Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθώ να καταλάβω. Κοιτάζω έξω απ΄ το παράθυρο και βλέπω. Η μεταστροφή είναι πέρα κάθε φαντασίας. Ονοματίζει τρελό τον ανυπόκριτο. Σα να λέμε, αυτόν που δεν λειτουργεί υπό την κρίση άλλων. Τρελό αυτόν που ακολουθεί τον εαυτό του, τη μέσα του θάλασσα. Αναθεωρώ. Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθεί να με ενσωματώσει.

Ερώτηση. Πόσο αληθινή μπορεί να είναι μια πραγματικότητα; Ο άνθρωπος που δεν εντάσσεται είναι παράξενο πουλί. Η επιβεβαίωση αυτή ακυρώνει τη λογική – την τυπική, για τις άλλες αγνοώ. Αλλά αύριο θα ξημερώσει άλλη μέρα. A-priori συνθετική η πιθανότητα. Κι άλλωστε υπάρχει θεός και βλέπει. A-priori αναλυτική. Αν υπάρχει.

Κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ παρατάσσεται ο σύγχρονος κόσμος. Αλλά μια φωταγωγημένη επιφάνεια δεν αρκεί για να φωτίσει την αλήθεια. Το φως δημιουργεί σκιές, αντανακλάσεις, μιαν ολότελα ψευδαίσθητη τάξη. Και ο χρόνος τρέχει. Κόκκινα φτερά οφείλει η φαντασία. Να δημιουργεί. Κι εγώ άγω το βίο μου καταδικασμένη να πετάω εν απουσία μήπως και θυμηθώ εκείνο που ξέρω πως έχω ξεχάσει από καιρό.

Όχι κύριοι δεν θ’ ακολουθήσω τις οδηγίες σας απόψε. Θ’ αυτοσχεδιάσω. Το απλό είναι όμορφο. Κι εξάλλου έχω συνηθίσει, με τόσες επαναλήψεις, τη ζωή. Τα όνειρα προσφέρουν όνειρα. Και η ζωή όταν ξυπνήσει θα ζήσει. Ή θα πεθάνει. Βλέπω πως με παρατηρείτε σαν ένα φάντασμα. Μια προβολή χωρίς επαφή, οπωσδήποτε. Ελάτε να επικοινωνήσουμε. Θα σας δώσω το τηλέφωνό μου κι εσείς θα το χάσετε. Ύστερα εγώ θα κρεμιέμαι κάθε βράδυ από το ακουστικό για μιαν απάντηση και θα σας σκέφτομαι το δίχως άλλο. Μην ανησυχείτε, δεν θα σας κατηγορήσω για καμιά μου ρυτίδα, ούτε για την πρησμένη μου κοιλιά. Ένα τραγούδι θα γράψω μόνο. Σα θηλιά. Να άρει τις βεβαιότητες. Να αναζητά το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο.

Παράθυρο στη μέσα θάλασσα. Μικρή υπέρβαση. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από τη στιγμή που το κοιτάξεις. Το παρατηρούμενο αλλάζει. Έχει δική του ζωή. Και απαιτεί. «Η θάλασσα μέσα μου φουσκώνει και με κυνηγά…» Κατανοώ την αδιέξοδη φύση μου εννοώ ελευθερώνομαι. Ο χρόνος καθαιρείται. Το νόημα αναζητά τη σημασία του. Αλλά η λογική σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει στην αλήθεια. Και μένει μετέωρη, εκεί, η απορία…"