Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ ...σε προσπέκτους



Άγια Νύχτα ...σε προσπέκτους
να διαλέξουμε με χαρά
χίλια χρώματα και στολίδια
κάθε χρόνο νέα και ίδια
σε μιαν αγορά γιορτινή
όλα έχουν μία τιμή...

Δέκα κάνει ο αδερφός μου
κι άλλα τρία ο διπλανός
πέντε ακόμα μήπως γιορτάσω
κι άλλα τόσα για να χορτάσω
τον εαυτό μου ξεπουλώ
και σιγοτραγουδώ...

Η ψυχή μου φτερουγίζει
-τι φανταχτερή εποχή!-
κι ας μην ξέρει κανείς τι ζητάει
λίγη αγάπη; μα ναι, δεν χρωστάει
μ΄ ένα δάνειο τα πάντα ξοφλάει
και το χρόνο κι αυτούς που αγαπάει
νοικιασμένη μου ζωή
τι φοβερή παροχή!

Η ψυχή μου φτερουγίζει
μοιάζουν όλα τόσο καλά
μα κάπου, κάποιος μόνος λυγάει
κάπου ο πόλεμος κυβερνάει
το παιδί κάπου κλαίει και πεινάει
πες μου πού να βρω τη χαρά
αν ένα παιδί δεν γελά...

Άγια Νύχτα ...σε προσπέκτους
λίγο πριν το Νέο Έτος
τρέξε-τρέξε δεν θα προφτάσεις
τρέχει ο χρόνος πώς να τον φτάσεις
τρέχει-τρέχει κι η ζωή
κι είναι στ΄ αλήθεια μικρή...


Καλές γιορτές, οπωσδήποτε...

:)


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...




“ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ”

της Γεωργίας Βεληβασάκη


σε μουσική του Κώστα Αθυρίδη



Σε μία περίοδο που η παιδική ψυχαγωγία δέχεται απανωτά πλήγματα αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, το Μικρό Μυστικό της Ζωής της στιχουργού – ερμηνεύτριας Γεωργίας Βεληβασάκη και του συνθέτη Κώστα Αθυρίδη είναι αν μη τι άλλο μία έντιμη καλόγουστη πρόταση στους κόλπους της λεγόμενης παιδικής δισκογραφίας.


Το Μικρό Μυστικό της Ζωής είναι μια μουσική ιστορία που αναφέρεται στη σχέση του Ανθρώπου με τη Φύση. Μια ιστορία ειπωμένη με στοχαστική διάθεση και έντονο οικολογικό προβληματισμό. Ο παραμυθένιος λόγος της Γεωργίας Βεληβασάκη, πλάθοντας με ευαισθησία και χιούμορ λέξεις και εικόνες άλλοτε φανταστικές και άλλοτε ρεαλιστικές, περιγράφει την ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου να εκμεταλλευτεί και να υποτάξει τη Φύση, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έτσι οδηγείται στην αυτοκαταστροφή. Το μόνο που ίσως μπορέσει να τον σώσει είναι να βρει το Μικρό Μυστικό της Ζωής.


Το παραμύθι απευθύνεται στα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που έχουν την ανάγκη να ρωτούν και σε γονείς που ίσως βρουν εδώ ένα μονοπάτι για να απαντήσουν. Ποιο να ΄ναι άραγε το μυστικό; Πού να είναι κρυμμένο;


Η συμμετοχή των τραγουδιστών, των μουσικών και των ηθοποιών υπογραμμίζει την αναμφισβήτητα ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή. Η εικονογράφηση της Μαρίας Κοντογιώργου, ευρηματική, μυστηριώδης, ενίοτε σουρεαλιστική, δεν παύει να κρατά γερά μέσα της τα ζωντανά χρώματα του παιδικού καβαλέτου. Συνδιαλέγεται ουσιαστικά με το κείμενο και αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές του.

Το “Μικρό Μυστικό της Ζωής” είναι ένα παιδικό παραμύθι, ή μήπως μια πέρα ως πέρα πραγματική ιστορία που αφορά και τους μεγάλους;




Το έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις POLYTROPON με διανομή ΠΑΤΑΚΗ, ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ.





Έγραψαν για το παραμύθι:


«Όπως το άπειρο χωράει στο γλυκό παραμύθι της Γεωργίας, έτσι όλα μπορούν να χωρέσουν στην καρδιά και στο νου των παιδιών, ακόμα και το τρομερό “μυστικό της ζωής”. Τους το προσφέρει το βιβλίο της με αγάπη και τέχνη, με τη μελωδία και την αρμονία του στίχου, της μουσικής και της τραγουδιστής φωνής.»


Δημήτρης Κ. Ψυχογιός, Καθηγητής Πανεπιστημίου




«Η ευφάνταστη μουσική και οι εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του Κώστα Αθυρίδη παραπέμπουν σε musical, σκόπιμα αποφεύγοντας τη στερεότυπη άποψη περί του τι είναι παιδικό τραγούδι. Αντίθετα, αποτελούν μια γνωριμία με τα διαφορετικά ηχοχρώματα των μουσικών ειδών που τα παιδιά μεγαλώνοντας θα γνωρίσουν και θα αγαπήσουν. Έτσι, η ροκ μπαλάντα, η funk, η soul, αλλά και στοιχεία της ηλεκτρονικής κα της κλασικής μουσικής βρίσκουν θέση πίσω από τη γλαφυρή αφήγηση της Γεωργίας Βεληβασάκη και στις φωνές των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους ήρωες του παραμυθιού»


Λένα Πλάτωνος, συνθέτης
Αντώνης Μποσκοΐτης, δημοσιογράφος







Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

μικρό πρελούδιο για την ευτυχία...


οι μέλισσες κοιμούνται όταν παίρνει να νυχτώνει. τι παράξενο θέαμα τέτοια ζωή σε τέτοια πόλη. κι όμως το είπαν στις ειδήσεις πως δεν υπάρχουν πια μέλισσες εδώ. ταλαντεύτηκα με το ποδήλατό μου στις λακκούβες του δρόμου εγκατέλειψα το θάνατο με μια τρεχάλα και κατάφερα να χωθώ σ΄ ένα μικρό στενό που έβγαζε ίσια στο ποτάμι. έρρεε λιγοστό μα παρόν ακόμα. τρεχούμενα νερά όνειρα φευγαλέα σκέφτηκα. τα σκουπίδια τριγύρω καθόλου δεν τα πρόσεξα. βγήκα πάλι στο μπετόν και ποδηλάτησα σε μια γειτονιά που μοσχομύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί. έκανα κάμποσες φορές τον ίδιο δρόμο πάνω-κάτω μην τύχει και χάσω αυτό το ωραίο λουλουδένιο ξύπνημα της μνήμης ύστερα από τόση ζωή. μέχρι που έπιασε το μάτι μου μια γυναίκα να λοξοκοιτάει καχύποπτα πίσω από τις γρίλιες. καιροί των φόβων. της διπλοκλειδωμένης πόρτας. των κομμένων φτερών. της μοναξιάς. της χαμογέλασα κι έφυγα γι΄ αλλού. βρέθηκα σε μιαν αλάνα και ω! αν ήμουν παιδί εδώ θα έπαιζα μέχρι να με φώναζε η μάνα μου. τι κρίμα που τώρα βλέπω την επερχόμενη ανοικοδόμηση μόνο. με μια πεταλιά τη διέσχισα κι έφτασα μέχρι το περίπτερο που έχασκε ανοιχτό στην άλλη άκρη. αγόρασα μια σοκολάτα κοίταξα ψηλά και τότε… η νύχτα γέμισε μουσική. σουίτα νούμερο ένα του Μπάχ. ένα τσέλο, το ποδήλατό μου, το χρώμα τ΄ ουρανού έτσι όπως έδυε πάνω απ΄ τα τσιμέντα, ο κόσμος όλος. απλώθηκε η ματιά μου από το πρώτο αστέρι ως το τελευταίο φως. ένιωσα το αεράκι να μου χαϊδεύει τα μάγουλα. ανάσανα ένα χορό από νότες. ευτυχισμένος είναι αυτός που κατακτά κάπου-κάπου ολόκληρη μια τέτοια μικρή στιγμή. και βλέπει αυτά που συνήθως προσπερνάει. και συντονίζεται με τη ροή του χρόνου ώστε να μετέχει μιας ώρας εγκυμονούσας ενός ποιήματος, ή ενός τραγουδιού, ή μιας ζωγραφιάς, ή μιας θύμησης. παύση. επέστρεψα σπίτι. έγειρα στον καναπέ. έκλεισα τα μάτια. άκουσα ξανά εκείνη τη μελωδία. πώς το δοξάρι ξήλωνε το φόρεμα της λήθης. στροβιλισμός γαλάζιος. έμεινε το σπίτι μετέωρο. έγινε ουρανός. και μασουλώντας τη σοκολάτα μου είπα εν τέλει ο κόσμος μπορεί να είναι ωραίος...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Γιατί "η μουσική είναι φίλη μας..."*


Κι έτσι καθώς "περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα που είδαμε κάποτε σ΄ ένα δρόμο ή σ΄ ένα παράθυρο"* λέω να σταματήσω απόψε και να δω. Ό,τι προσπέρασα σε μια στροφή του χρόνου, ό,τι με προσπέρασε.

Κι όλα τα βλέμματα είναι εδώ σ΄ αυτή τη μικρή χαραματιά, φεγγοβόλα κι απαστράπτοντα μικρά αστέρια που συνάντησα τότε τυχαία και που τώρα φωτίζουν άλλες γειτονιές. Και γίνονται λέξεις και χρώματα και νότες και θύμησες παλιές κι αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπήρξαν στ΄ αλήθεια ή αν υπήρξα στ΄ αλήθεια κι εγώ.

Σα μικρά καράβια που αρμενίζουνε και σφυρίζουν κάθε που θα συναντηθούν, έτσι περνάμε βιαστικά. Μα ίσα-ίσα μια ματιά φτάνει για να γεμίσει το αμπάρι μας με τρέχουσες στιγμές, που θα ξεχάσουμε γρήγορα και θα θυμηθούμε αργά ένα βράδυ. Όταν ένα τραγούδι θ΄ ανοίξει το δρόμο. Ή όταν ένα χαμόγελο ή δάκρυ σ΄ ένα πρόσωπο, ζωγραφίσει ένα άλλο χαμόγελο ή δάκρυ στο δικό μας πρόσωπο. Ή όταν απ΄ το παράθυρο φανεί ένα κομμάτι ουρανού από καιρό χαμένο. Και τι ωραία, το παιδί ζει και περιμένει...

*φράση από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Περιμένοντας το βράδυ"


Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Είναι βροχή...


Είναι που η βροχή μαλακώνει το χώμα.


Είναι που κι εγώ ανασαίνω.

(Έτσι να περιμένω μπορώ, αυτό που αργεί.)


Είναι οι στάλες στο παράθυρό μου.

(Να συγχωρούν ό,τι δεν με χωράει.)


Είναι η σιωπή πέρα απ΄ το χρόνο.

(Σε μια τόση δα σταγόνα βροχής, πολύς καιρός.)


Και απλώνομαι ως το νερό.


Ως το σύννεφο.


Ως το μεγάλο κενό.

(Ως το μεγάλο καινό.)


Αδειάζει από πάνω ως κάτω ό,τι βαραίνει.

(Κι ό,τι βαρέθηκε να περιμένει.)


Κι είμαι ένας άλλος τώρα. Πλυμένος. Καθαρός.


Σαν δέντρο που μόλις σώθηκε από χέρια φτωχά…









Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

κι από σήμερα φθινόπωρο...



πέρασε πάει πάλι το καλοκαίρι. έτσι να γυρίζει η ζωή. μια κυκλική κίνηση, όπως η ευτυχία. καραβάκι στη θάλασσα ή χαρταετός που φοβάται τη βροχή, όλες οι ψυχές μας είναι πολύ πιο βαθιές. μην κοιτάς. μπορείς να έχεις τα πάντα αν δεν ζητήσεις τίποτα. σταμάτα μόνο μια στιγμή κι άκου. η ευτυχία τρέχει μαζί με το χρόνο. έρχεται σε σένα κι εσύ την προσπερνάς. σταμάτα μια στιγμή. το μέσα σου κενό λαχταρά μιαν άλλη γραμματική. μα εσύ προσπερνάς μαζί με το χρόνο. η ευτυχία προκύπτει από μια μόνη κυκλική κίνηση. όπως το χαμόγελο. άκου. όλα είναι ωραία. όλα είναι αγάπη. κι αγάπης πόθος τα ξεφυλλά. όλα είναι ωραία. καθώς πεθαίνουν...

και εις άλλα με υγεία,
Γ.Α.Β.

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Λήθη κοραλλιογενής...


(Άκουσα τις προάλλες στο ραδιόφωνο αυτήν τη μικρή εξωτική είδηση και μου έκανε εντύπωση. Σε κάποια χώρα της Ανατολής (πιθανόν στην Ιαπωνία) βυθίζουν τα παλιά τανκς στη θάλασσα προκειμένου να μεταμορφωθούν σε κοραλλιογενή νησιά. Είθε έτσι όμορφα να μετουσιώνονται, πάντα, όλα τα τρομερά και φοβερά του κόσμου μας!)

Tankhs

όπως Λίμνες που κρύβουνε θεριά *

Δοχεία με του θάνατου τη στάχτη

μετά Κεριά

Κοράλλια διάφανα

και να θαυμάσει

όποιος δεν πρόλαβε καλά να σκοτωθεί

για μιαν ιδέα τάχα

Αχ, να ΄χα

μιαν ανεμώνη

από τα βάθη εκείνων των νερών

να μου θυμίζει

η ζωή πως πάντα ξημερώνει

πως απ΄ την πέτρα γίνεται φωτιά

κι απ΄ τη φωτιά το χώμα

και πάνε – λένε –

οι μέρες οι κακές

και τα ερπυστριοφόρα

έχουνε γίνει τώρα

νησιά

να κατοικήσουν της λήθης τα παιδιά…




*λέγεται ότι η ονομασία tankh είναι παρμένη από τη γλώσσα Γκουτζαράτι (Ινδίες) όπου σημαίνει λίμνη, δοχείο


Γ.Α.Β. 10/08/10

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

como todo...




είναι καιρός που δεν έχω γράψει κάτι εδώ.
cada dia busco por las palabras justas, pero no las encuentro.
δύσκολοι καιροί, θα πεις. δύσκολοι από πάντα, θα πω.
έλα να αναμετρηθούμε με το καλοκαίρι, διάολε.
ένα λουλούδι θ΄ ανθίσει πάνω από την ξεραμένη λάσπη.

φοβάσαι, το ξέρω.
cada dia es un dia que se va.
μα τα σημάδια απ΄ το χαμόγελο είναι δικά σου...

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

αηδόνια τη νύχτα...

ξημερώνει. ύπνο δεν έχω πάλι απόψε. θεριό η αγρύπνια μιας αγωνίας ακαθόριστης για έναν κόσμο που γκρεμίζεται ή που δεν έχει ακόμα χτιστεί. τα αηδόνια κελαηδάνε τέτοια ώρα. προχθές πετάχτηκα ταραγμένη η ώρα πέντε το πρωί και μες στο μισοξύπνιο μου έψαχνα τρόπο να καταγράψω εκείνο το αηδόνι που παρείσφρησε έτσι απότομα στο μικρό μου ύπνο. λες και η μνήμη αν δεν γίνει στερέωμα παύει να υπάρχει. οπωσδήποτε πάντως αλλάζει από τη ζωή που την ακολουθεί. και αποκλίνει από το αρχικό της νόημα. τη σημασία. είναι βολικό να τα παγώνεις όλα. το έχω αποτυπώσει σημαίνει το ελέγχω. δεν θα με ξεγελάσει εμένα ο χρόνος που περνάει. κι αύριο στο rewind θα είναι δικό μου πάλι. το ίδιο. ξανά και ξανά. ολόιδιο σας λέω. με τα συναισθήματά του και με όλα. σαν πίνακας ζωγραφικής. θα το επιδείξω μετά στους φίλους μου και ίσως το κάνω τραγούδι. ωστόσο, αν κάποιος με παρακολουθούσε εκείνη την ώρα από κανένα κρυφό παραθυράκι τάχα, μπορεί και να σκεφτόταν ότι είμαι τρελή. άλλωστε την άλλη μέρα το ηχογράφημά μου δεν ακουγόταν χωρίς το σκοτάδι. α, τα αηδόνια κελαηδάνε ωραία, αλλά μόνο μαζί με τη νύχτα… μια ευχή πέφτει με φόρα απ΄ το ταβάνι. ό,τι να γίνει ας γίνει. ό,τι να φύγει ας φύγει. κλείνω τα μάτια. ξημέρωσε.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Περί Τέχνης...


"(...) Όταν περιγράφω την τέχνη ως θεώρηση της ζωής, δεν εννοώ κάτι συνειδητά προσχεδιασμένο. Ο όρος θεώρηση της ζωής σε αυτό το σημείο θα πρέπει να νοηθεί με την έννοια του πώς να υπάρχεις. Συνεπώς δεν σημαίνει την αυτοκυριαρχία και τον αυτοπεριορισμό για χάρη συγκεκριμένων σκοπών, αλλά το να αφήνεσαι ξέγνοιαστα, έχοντας εμπιστοσύνη σε έναν σίγουρο σκοπό. Δίχως προσοχή, αλλά με μια τυφλή σοφία που ακολουθεί άφοβα έναν αγαπημένο οδηγό. Δεν πρόκειται για την απόκτηση μιας κρυφής περιουσίας που αυξάνεται με αργούς ρυθμούς, αλλά για ένα διαρκές ξόδεμα όλων των μετατρέψιμων αξιών.
Βλέπουμε ότι αυτός ο τρόπος ύπαρξης έχει κάτι το αφελές και κάτι το ακούσιο και μοιάζει με εκείνη την εποχή του υποσυνείδητου της οποίας το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι μια χαρούμενη εμπιστοσύνη: την παιδική ηλικία.
Η παιδική ηλικία ειναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. Στα χέρια ενός παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή με ένα λευκό λουλούδι. Σαν κουραστεί θα αφήσει απρόσεχτα και τα δύο να πέσουν και θα ξεχάσει πόσο λαμπερά του φαίνονταν στο φως της δικής του χαράς. Δεν έχει το φόβο της απώλειας. Για το παιδί, ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα. Και θεωρεί ιδιοκτησία του καθετί που είδε, άγγιξε ή άκουσε κάποια στιγμή, καθετί που βρέθηκε κάποτε στο πέρασμά του. Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Τα αφήνει να διαβούν μέσα από τα ιερά χέρια του, σαν μια αγέλη σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω απ΄μια αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά, όλα, όμως, πρέπει να περάσουν μέσα από αυτή την αγάπη. Και ό,τι φωτίστηκε μια φορά μέσα στην αγάπη, παραμένει εντός της σαν εικόνα και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ πια. Και η εικόνα είναι περιουσία. Γι΄ αυτό και τα παιδιά είναι τόσο πλούσια.
Ο πλούτος τους αποτελείται, φυσικά, από ατόφιο χρυσό και όχι από τα κοινά νομίσματα. Η αξία αυτού του χρυσού μοιάζει να μειώνεται όσο η διαπαιδαγώγηση κερδίζει έδαφος, αυτή που αντικαθιστά τις πρώτες ακούσιες και εντελώς προσωπικές εντυπώσεις με πατροπαράδοτες έννοιες που έχουν αναπτυχθεί μέσα στην ιστορία και η οποία, σύμφωνα με την παράδοση, κατηγοριοποιεί τα πράγματα σε αξιόλογα και ασήμαντα, άξια επιδίωξης και αδιάφορα. Αυτή είναι η κρίσιμη εποχή. Είτε θα παραμείνει ανέπαφος ο πλούτος των εικόνων πίσω από την εισροή των νέων γνώσεων, είτε θα χαθεί η παλιά αγάπη, όπως μια πόλη που πεθαίνει κατακλυσμένη από τη στάχτη που ρίχνει αυτό το απρόσμενο ηφαίστειο. Το καινούργιο θα αποτελέσει ανάχωμα, μέσα του θα προστατευτεί ένα τμήμα της παιδικότητας, ή θα γίνει πλημμύρα και θα καταστρέψει την παιδικότητα χωρίς έλεος. Με άλλα λόγια, το παιδί είτε μεγαλώνει και κατανοεί περισσότερα, με την αστική έννοια, ως βλαστός ενός χρήσιμου πολίτη, γίνεται μέλος των ταγμάτων της δικής του εποχής και λαμβάνει τις δικές της χειροτονήσεις, ή απλά και ήρεμα συνεχίζει να ωριμάζει βαθιά μέσα του, αναπτύσσεται μέσα από τη δική του παιδικότητα και γίνεται ένας άνθρωπος σύμφωνος με το πνεύμα όλων των εποχών: ένας καλλιτέχνης..." (Rainer Maria Rilke, μικρά δοκίμια για την τέχνη)

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Η τέχνη είναι η σκοτεινή επιθυμία των πραγμάτων...


"Η τέχνη είναι η σκοτεινή επιθυμία των πραγμάτων. Όλα τους θέλουν να γίνουν εικόνες των μυστικών μας. Ευχαρίστως θα εγκατέλειπαν το ξεθωριασμένο τους νόημα, για να ενδυθούν κάποια από τις μύχιες νοσταλγίες μας. Διεισδύουν στις δονούμενες αισθήσεις μας διψώντας να γίνουν τα προσχήματα των συναισθημάτων μας. Δραπετεύουν από το συμβατικό. Θέλουν να είναι ό,τι εμείς τα θεωρήσουμε. Ευγνώμονα και πρόθυμα θα πάρουν τα νέα ονόματα που θα τους χαρίσει ο καλλιτέχνης. Είναι σαν τα παιδιά που παρακαλούν να τα πάρουμε μαζί μας σε ένα ταξίδι: δεν θα τα καταλάβουν όλα, αλλά οι χιλιάδες σκόρπιες και τυχαίες εντυπώσεις θα αποτυπωθούν απλά και όμορφα στο πρόσωπό τους. Έτσι θέλουν να σταθούν τα πράγματα μπροστά από τις εξομολογήσεις του καλλιτέχνη, αν τα διαλέξει για πρόσχημα του έργου του: να αποσιωπούν και να αποκαλύπτουν συνάμα. Σκοτεινά, μα φωτισμένα από το πνεύμα του, σαν τα πολλά πρόσωπα στο τραγούδι της ψυχής του.

Τούτο το κάλεσμα αφουγκράζεται ο καλλιτέχνης: την επιθυμία των πραγμάτων να γίνουν η γλώσσα του. Αυτός θα τα εξυψώσει από τις δυσβάσταχτες και ανούσιες σχέσεις του συμβατικού στους σπουδαίους συσχετισμούς του βαθύτερου είναι του."

R.M.RILKE
(Μικρά δοκίμια για την τέχνη, εκδ. Printa - Αθήνα 2010)

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

απ΄ τα σύνορα του χρόνου ως την Αϊτή


Μη ρωτάς πού ταξιδεύω πού χαμογελώ

μ΄ ένα σύννεφο παλεύω μ΄ έναν ουρανό.


Για δυο μάτια φεγγαρένια που όταν το παιδί γελά

μοιάζουν θάλασσα ασημένια μες στην ερημιά.


Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που είναι ολόκληρα ένα φως

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που γελάνε.


Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που ανασαίνουν το χαμό

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που κοιτάνε.


Μη ρωτάς πού ταξιδεύω έτσι μοναχή

μια μικρή χαρά ζηλεύω να ΄χει το παιδί.


Το παιδί που ζητιανεύει ξεροκόμματα

και το βήμα του γυρεύει μες στα χρώματα.


Κοίτα το πώς σιγοτρέμει σα φτερό η ψυχή

μα το πρόσωπό του πλένει μια πικρή βροχή.


Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

έτσι που το παιδί ανασαίνει το χαμό

πως τ΄ άγρια στόματα του κόσμου θα το φάνε…


Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που είναι ολόκληρα ένα φως

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που γελάνε.


Για δυο μάτια που διψάνε μια σταλιά νερό

και ξυπόλητα γυρνάνε κόντρα στον καιρό.


Απ΄ τα σύνορα του χρόνου ως την Αϊτή

αχ, το δάχτυλο του τρόμου δείχνει το παιδί.


Το παιδί που ζητιανεύει ξεροκόμματα

και τη μάνα του γυρεύει μες στα χώματα...


10/02/10

Γ.Α.Β.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Locura...


"Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθώ να καταλάβω. Κοιτάζω έξω απ΄ το παράθυρο και βλέπω. Η μεταστροφή είναι πέρα κάθε φαντασίας. Ονοματίζει τρελό τον ανυπόκριτο. Σα να λέμε, αυτόν που δεν λειτουργεί υπό την κρίση άλλων. Τρελό αυτόν που ακολουθεί τον εαυτό του, τη μέσα του θάλασσα. Αναθεωρώ. Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθεί να με ενσωματώσει.

Ερώτηση. Πόσο αληθινή μπορεί να είναι μια πραγματικότητα; Ο άνθρωπος που δεν εντάσσεται είναι παράξενο πουλί. Η επιβεβαίωση αυτή ακυρώνει τη λογική – την τυπική, για τις άλλες αγνοώ. Αλλά αύριο θα ξημερώσει άλλη μέρα. A-priori συνθετική η πιθανότητα. Κι άλλωστε υπάρχει θεός και βλέπει. A-priori αναλυτική. Αν υπάρχει.

Κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ παρατάσσεται ο σύγχρονος κόσμος. Αλλά μια φωταγωγημένη επιφάνεια δεν αρκεί για να φωτίσει την αλήθεια. Το φως δημιουργεί σκιές, αντανακλάσεις, μιαν ολότελα ψευδαίσθητη τάξη. Και ο χρόνος τρέχει. Κόκκινα φτερά οφείλει η φαντασία. Να δημιουργεί. Κι εγώ άγω το βίο μου καταδικασμένη να πετάω εν απουσία μήπως και θυμηθώ εκείνο που ξέρω πως έχω ξεχάσει από καιρό.

Όχι κύριοι δεν θ’ ακολουθήσω τις οδηγίες σας απόψε. Θ’ αυτοσχεδιάσω. Το απλό είναι όμορφο. Κι εξάλλου έχω συνηθίσει, με τόσες επαναλήψεις, τη ζωή. Τα όνειρα προσφέρουν όνειρα. Και η ζωή όταν ξυπνήσει θα ζήσει. Ή θα πεθάνει. Βλέπω πως με παρατηρείτε σαν ένα φάντασμα. Μια προβολή χωρίς επαφή, οπωσδήποτε. Ελάτε να επικοινωνήσουμε. Θα σας δώσω το τηλέφωνό μου κι εσείς θα το χάσετε. Ύστερα εγώ θα κρεμιέμαι κάθε βράδυ από το ακουστικό για μιαν απάντηση και θα σας σκέφτομαι το δίχως άλλο. Μην ανησυχείτε, δεν θα σας κατηγορήσω για καμιά μου ρυτίδα, ούτε για την πρησμένη μου κοιλιά. Ένα τραγούδι θα γράψω μόνο. Σα θηλιά. Να άρει τις βεβαιότητες. Να αναζητά το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο.

Παράθυρο στη μέσα θάλασσα. Μικρή υπέρβαση. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από τη στιγμή που το κοιτάξεις. Το παρατηρούμενο αλλάζει. Έχει δική του ζωή. Και απαιτεί. «Η θάλασσα μέσα μου φουσκώνει και με κυνηγά…» Κατανοώ την αδιέξοδη φύση μου εννοώ ελευθερώνομαι. Ο χρόνος καθαιρείται. Το νόημα αναζητά τη σημασία του. Αλλά η λογική σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει στην αλήθεια. Και μένει μετέωρη, εκεί, η απορία…"