απ΄ τα σύνορα του χρόνου ως την Αϊτή

Μη ρωτάς πού ταξιδεύω πού χαμογελώ

μ΄ ένα σύννεφο παλεύω μ΄ έναν ουρανό.

Για δυο μάτια φεγγαρένια που όταν το παιδί γελά

μοιάζουν θάλασσα ασημένια μες στην ερημιά.

Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που είναι ολόκληρα ένα φως

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που γελάνε.

Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που ανασαίνουν το χαμό

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που κοιτάνε.

Μη ρωτάς πού ταξιδεύω έτσι μοναχή

μια μικρή χαρά ζηλεύω να ΄χει το παιδί.

Το παιδί που ζητιανεύει ξεροκόμματα

και το βήμα του γυρεύει μες στα χρώματα.

Κοίτα το πώς σιγοτρέμει σα φτερό η ψυχή

μα το πρόσωπό του πλένει μια πικρή βροχή.

Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

έτσι που το παιδί ανασαίνει το χαμό

πως τ΄ άγρια στόματα του κόσμου θα το φάνε…

Έλα και πες μου τι να κάνω που φοβάμαι

αυτά τα μάτια που είναι ολόκληρα ένα φως

μη χάσουν κάποτε τον τρόπο που γελάνε.

Για δυο μάτια που διψάνε μια σταλιά νερό

και ξυπόλητα γυρνάνε κόντρα στον καιρό.

Απ΄ τα σύνορα του χρόνου ως την Αϊτή

αχ, το δάχτυλο του τρόμου δείχνει το παιδί.

Το παιδί που ζητιανεύει ξεροκόμματα

και τη μάνα του γυρεύει μες στα χώματα...

10/02/10

Γ.Α.Β.