Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

κρύβω έναν δράκο...


Κρύβω μέσα μου έναν ωραίο, άγριο δράκο. Τα καλοκαίρια κάνει πως κοιμάται. Αφήνει χώρο για ζεστό ήλιο και ξένοιαστες παρέες. Ξυπνάει με τις πρώτες βροχές. Σκαρφαλώνει από τη ραχοκοκαλιά μου κι εγκαθίσταται στο κέντρο του θώρακά μου σαν βαρίδι. Τις ημέρες κάνει πως ησυχάζει. Αφήνει χώρο για τις απλές, καθημερινές ασχολίες, τις χωρίς νόημα ή σημασία. Τις νύχτες βρυχάται. Και δεν σταματάει, παρά μονάχα λίγο πριν ξημερώσει...
Τον δράκο μου τον έχω απ΄ όταν ήμουν παιδί. Ούτε και ξέρω πώς τον απέκτησα. Στην αρχή τον φοβόμουν πολύ. Ακόμα τον φοβάμαι. Με ξυπνούσε μες στη νύχτα οργισμένος γιατί κάτι είχα ξεχάσει ή δεν είχα σκεφτεί ή είχα αγνοήσει. Κι όλο με ρωτούσε «τι λείπει;». Μου υπαγόρευε ύστερα ατέλειωτες σειρές από λέξεις και δεν μ΄ άφηνε να κοιμηθώ αν πρώτα δεν τις διάβαζα ξανά και ξανά. Κι αν κάποτε πνιγόμουν από ενοχές και δάκρυα με παρηγορούσε ξαφνικά πως τάχα μ΄ αγαπάει...
Α, ο δράκος μου είναι τρομερός. Τα μάτια του είναι από σκοτάδι κι η γλώσσα του από φωτιά. Σέρνει μαζί του όλους μου τους φόβους, τους πιο κρυφούς κι ανείπωτους μπροστά-μπροστά. Ξέρει να κρύβεται και να χαμογελάει αγγελικά μες στα όνειρά μου κι ύστερα να εμφανίζεται αγέρωχος, κεκοσμημένος με όλα του τα φοβερά στολίδια...
Πάντα με ξυπνάει μες στη νύχτα για να μου δείξει κάποια παλιά μου οφειλή ή κάποια ανάγκη. Με φοβερίζει, με απειλεί να υποσχεθώ και να θυμάμαι. Μου υπαγορεύει ύστερα τις λέξεις. Κι όλο ρωτάει «τι λείπει;». Σφυροκοπάει και κομματιάζει τις σκέψεις μου. Με προκαλεί να βάλω νέα τάξη «πριν ανατείλει ο ήλιος πάλι και κάψει ό,τι γκρεμίσαμε!». Στην καλύτερη περίπτωση θα κοιμηθώ εξαντλημένη το πρωί. Στη χειρότερη θα γράψω ένα τραγούδι ή ένα ποίημα. Φοβάμαι. Φοβάμαι, μη βρω μια μέρα αυτό που λείπει. Φοβάμαι, μη χάσω το δράκο μου. Και μαζί του όλες τις λέξεις...

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

betweenness...



ο ενδιάμεσος χρόνος
ο σκοτεινός
το βάρος που αρνείσαι
το βάρος που εμμένει
κι ύστερα
μόνο μια κάποια ανάμνηση
ωχρή
της αναμονής
που κράτησε
ίσα-ίσα
...