Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

orange cafe



ORANGE KAFE

πρωινός καφές στο κέντρο της Βιέννης
ασημιά η γιορτή πίσω απ΄ το τζάμι
χορεύουν στον αέρα οι άγγελοι
απέναντί μου δύο γηραιές σε φόντο γλαυκό
συζητούν ζωηρά δείχνοντας
κι εγώ
διαβάζω: los pasos perdidos

αδερφέ μην κλαις
ένα όνειρο είναι

χθες βράδυ, αργά μεσάνυχτα, πήγα σ' ένα σπίτι
γαλάζιο – όπως τα φορέματα των γηραιών
ολόλευκο το φως καθρεφτιζόταν στα πατώματα
κι η άνοιξη μοσχοβολούσε στους τοίχους
ύστερα ήρθε το σύννεφο
με μια πινελιά μαύρου
σαν υπενθύμιση

καλός ο καφές
ελαφρύς
με μια πικρή εσάνς
όπως οφείλει κι η ζωή καμιά φορά
και οι άνθρωποι

τα μεγάλα παράθυρα
τα έχετε για το φως;
ή για τη μοναξιά;

το λέω γιατί βλέπω κι άλλους μόνους εδώ
αναγνωρίζω αυτή τη ματιά που θέλει να πει αλλά ντρέπεται
που κοιτάζει αμήχανα γύρω
και κλεφτά τις γυναίκες απέναντι

εκείνες ανταποδίδουν το δισταγμό
και λάμπει το χαμόγελο πορτοκαλί
στα ζαρωμένα τους χείλη

και οι πολυέλαιοι;
παρηγορούν το θάνατο;

ξεχωρίζω τις ρυτίδες
και τις δείχνω με το δάχτυλο

όχι δεν θα πάρω άλλο καφέ
μόνο παρακαλώ – αν έχετε την καλοσύνη
κρατήστε μου λίγο το χέρι

δίψασα ουρανό