Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Ιδιόκτητη

Ήρθε κι εγκαταστάθηκε στο σπίτι
Τρώει όταν τρώω
Κλαίει όταν κλαίω
Το ίδιο όταν γελάω

Έχει αυστηρό το βλέμμα
Κι όταν τ' αναζητάω με μαλώνει
Να με ποθείς χωρίς να θέλεις, λέει
Και τι να του απαντήσω;

Με το χέρι μου γράφει
Με τη φωνή του εγώ μιλάω
Όλο τ' απόγευμα ντυμένη αντωνυμίες
Ιδιόκτητη, με λέει, Δική μου εσύ του τάφου
Έτσι να λησμονήσω τ' όνομά μου
Ποιος εαυτός; Μακριά! του αντιλέγω
Μα αν κάποτε μ' αφήσει, τι θα κάνω;

Τα βράδια ξαπλώνει δίπλα μου
Τον νανουρίζω, δεν κοιμάται
Φοβάται τον καθρέφτη μην του κλέψω
Κοιμήσου εσύ, μου λέει, κι άγρυπνος εγώ
Εδώ θα στέκω, του ύπνου σου σημάδι
Ησύχασε, σε έχω και το ξέρεις
Το μαξιλάρι δένει μ' αλυσίδες
Σβήνει το φως

Ώσπου να ξημερώσει
Ανιχνεύει
Τη θέση των πραγμάτων
Ζυγίζει
Τα λησμονημένα
Μαχαίρι
Κόβει στη μέση το δωμάτιο
Στοιβάζει
Βουνά τ' απόκοτα
Αδειάζει τα συρτάρια
Λήθη και μνήμη ανάκατα
Βρυχιέται σιγά, μην τον ακούσω
Γουρλώνει τα μάτια, φχαριστιέται

Έρχονται μέρες που πια δεν τον αντέχω
Κάνω να φύγω, ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες
Και με προσφέρει στους ανέμους του έξω κόσμου
Να μη στενέψει η ελευθερία, λέει, ορίστε ο δρόμος
Κάνω πως μένω τις σφαλίζει πάλι

Κάθε τόσο μου δείχνει τα νύχια του
Ανασαίνει στο πρόσωπό μου
Δεν συγχωρεί τίποτα, ούτε ξεχνά
Με χαϊδεύει
Λέω να τον αγαπήσω
Φοβάμαι μη με σκοτώσει πρώτος

(Αθήνα, 19.3.2016)

Γεωργία Α. Βεληβασάκη, "Ιδιόκτητη", στη συλλογή 2ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Μίμης Σουλιώτης, εκδ. Libron, Αθήνα 2016
Βραβείο ποίησης/Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας Π.Μ.Σ. "Δημιουργική Γραφή"

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo


Το ποίημα που ακολουθεί είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του παλιού μου συμμαθητή Κώστα Ιουλιανού Λουλουδάκη "Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo" και αναφέρεται στις μανάδες εκείνες που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εξουσία που τους στέρησε τα παιδιά τους, την εποχή της δικτατορίας του Βιντέλα στην Αργεντινή. Μάνες σύμβολα, από την Plaza de Mayo ως τη Λουάντα, τη Λαμπεντούσα, τη Δαμασκό, την Ειδομένη...

"Παραστρατιωτικές ομάδες εμφανίζονταν από το πουθενά οδηγώντας τα μαύρα Ford Falcon.* Κάθε πολίτης γινόταν πιθανός στόχος. Ακόμα και τα παιδιά! [...] Τα μωρά τα έδιναν σαν λάφυρα πολέμου σε οικογένειες που είχαν το σωστό φρόνημα. [...] Ένα απόγευμα, στις 30 Απριλίου του 1977, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά 14 μητέρες και γιαγιάδες αγνοουμένων στην Plaza de Mayo φορώντας λευκά μαντίλια. [...] Κάθε Πέμπτη ήταν εκεί και πιασμένες από το μπράτσο η μια της άλλης γύριζαν γύρω από την πλατεία στην αντίθετη φορά του ρολογιού. Για να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που τα είχε καταπιεί το φασιστικό καθεστώς. [...] Στα τέλη του 1977, οι πρώτες μαμάδες και γιαγιάδες που οργάνωσαν τις διαμαρτυρίες [...] απήχθησαν από τα "τάγματα θανάτου". Τις έδεσαν, τις γύμνωσαν, τις βασάνισαν και στο τέλος τις πέταξαν ζωντανές από αεροπλάνο στη θάλασσα (επρόκειτο για τις γνωστές "πτήσεις θανάτου", οργανωμένες από τον ίδιο τον Βιντέλα). Όμως οι υπόλοιπες δεν κάμφθηκαν. [...] Εξακολούθησαν κάθε Πέμπτη να ορθώνουν τα ηλικιωμένα κορμιά τους χλευαστικά απέναντι στην εξουσία."

*τύπος αυτοκινήτου που παρήγαγε η αργεντίνικη βιομηχανία εκείνη την εποχή


Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo

Ο θάνατος φτάνει με μαύρη Ford Falcon
Φοράει γραβάτα και βλέμμα κοράκων
Αρπάζει παιδιά, μωρά από το στήθος
Εμπόρευμα ή λάφυρο, desaparecidos
Και στόλισμα αλλόκοτο του Rio de la Plata
Alicia, αδερφή μου, τη φρίκη σταμάτα

“Mi niño, μονάκριβο, παιδί μου θλιμμένο
Πού να ΄σαι, μιαν είδηση στερνή περιμένω
Κρυώνεις; Διψάς; Ανασαίνεις;
Κανείς δεν μου απάντησε  αν ζεις ή αν πεθαίνεις…”

Hebe, María, Azucena, μανάδες
Delicia, Marta, Teresa, μαινάδες
Τα σπλάχνα σας πίσω ζητάτε απ΄ το δήμιο
Στα χέρια σημαία, της φρίκης ενθύμιο
Κερί αναμμένο και φωτογραφία
Του δόλιου παιδιού που σας πήραν με βία

Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo
Μάνα καράβι, μάνα ναυάγιο
Στρέφεις μ΄ ανάποδο βήμα το χρόνο
Και με το δάχτυλο στο δολοφόνο
Για τα παιδιά σου που ακόμα τώρα
Γίνονται λεία σε σαρκοβόρα
Νύχια εμπόρων και σαστισμένα
Γυρνούν στους δρόμους γυμνά και ξένα
Μάνα αφόβητη, μάνα αγία
Σε μιαν ατέλειωτη χορογραφία
Το σώμα υψώνεις, γίνεσαι ασπίδα
Να μη χαθεί η ύστατη ελπίδα 

Στη Δαμασκό, στην Ειδομένη
Άγνωστη, μόνη κι απελπισμένη
Κι απ΄ τη Λουάντα στη Λαμπεντούσα
Αδικημένη, μοιρολογούσα
Κάπου, μια μάνα, πάντα, χορεύει
Και το παιδί της πίσω γυρεύει...

(Γεωργία Α. Βεληβασάκη 25/3/2016)



TRADUCCION EN ESPANOL:

Pañuelos blancos en la Plaza de Mayo

La muerte llega en verde Ford Falcon
Llevando una corbata y mirada de cuervos
Agarra a los niños, bebés de la mama
Mercancía o botín, desaparecidos
Y decoración extraña del Río de la Plata
Alicia, hermana mía, detenga el horror

"Mi hijo precioso, mi hijo triste
¿Donde estas? Espero una última noticia
¿Tienes frío? ¿Tienes sed? ¿Respiras?
Nadie me respondió si vives o te mueres…"

Hebe, María, Azucena, madres
Delicia, Marta, Teresa, ménades
Piden al verdugo que se devuelva a sus hijos
En sus manos como una bandera de recuerdo del horror
Vela encendida y la imagen
De su hijo desgraciado, atrapado por la violencia

Pañuelos blancos en la Plaza de Mayo
Madre como una nave, madre como un naufragio
Haces paso hacia atrás en el tiempo
Y con tu dedo indicas al asesino de sus hijos
Que, aún ahora, se convierten en botines
Para las garras carnívoras de los mercaderes
Y aturullados pasean por las calles, desnudos y ajenos

Madre valiente, madre sagrada
Bailas en una coreografía infinita
Elevas el cuerpo, convirtiéndote en un escudo
Para que no pierdas la última esperanza
En Damasco, en Eidomeni
Madre desconocida, sola y desesperada
Y desde Luanda hasta Lampedusa
Madre agraviada y doliente
Así para siempre una madre esta bailando
Y busca de nuevo a su hijo




* Eidomeni es un lugar de los refugios en Grecia

(Georgia Α. Velivasaki 25/03/2016)



Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Της Άνοιξης ο Χειμώνας


Ο τόπος βουίζει εντός μου
νυχτώνει με γεύση δυόσμου
Πού να ΄στε στερνοί γειτόνοι
κι απόμεινα πάλι μόνη

Ελιά και βασιλικέ μου
κι εσύ αγέννητε γιε μου
Ποιας άνοιξης να ΄στε δώρα
που ανθίζει μακριά απ΄ το τώρα

Ποια μοίρα με κυνηγάει
της δείχνω κι αλλού με πάει
Ροδόσταγμα κι ανεμώνη
μ΄ ακόμα δεν ξημερώνει

Ποια μοίρα το φως μού κρύβει
το πιο της ζωής μου στολίδι
Ροδόσταγμα να τη ράνω
να δω την αυγή κι ας πεθάνω

Του έρωτα ο θησαυρός μου
κοντά μα ποτέ δικός μου
Μικρή και κρυφή μου ελπίδα
φιλί τη ζωή μου είδα

Ο τόπος βουίζει εντός μου
νυχτώνει με γεύση δυόσμου
Με πέτυχε κατά μόνας
της άνοιξης ο χειμώνας

στίχοι: Γεωργία Α. Βεληβασάκη
μουσική: Ανδρέας Ζιάκας