Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Συνειδητοποίηση


Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα ποίημα ενός μοναχού από το Θιβέτ, του Ριμποτσέ, που εγώ το ξαναέγραψα σύμφωνα με το δικό μου τρόπο αφήγησης, για να τονίσω κάποια παραπανίσια χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. (Χόρχε Μπουκάι)


Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Δεν τη βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου
την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που τη βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,
βγαίνω απ΄ το σπίτ ι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου...
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μερα,
βγαίνω απ΄ το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω το δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω...
στο απέναντι πεζοδρόμιο.

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

αν είχα κάτι να έπρεπε να διαλέξω...



αν είχα κάτι να έπρεπε να διαλέξω - ιδανικά
θα διάλεγα εκείνες τις στιγμές
που από βιασύνη ή ανοησία αφήνω να φεύγουν
πρωτού τις ευχαριστηθώ

κι ύστερα αναπολώ τα συναισθήματα
που θα μπορούσα να έχω νιώσει ή μοιραστεί

αν είχα κάτι να έπρεπε να διαλέξω - ιδανικά
θα διάλεγα τις λέξεις που δεν έχω πει
αφού δεν τόλμησα ή αφού φοβήθηκα
να παρουσιαστώ χωρίς τη φορεσιά
πίσω της που κρύβομαι

κι έτσι νομίζω πως αρέσω

αν είχα κάτι να έπρεπε να διαλέξω - ιδανικά
θα διάλεγα την απ΄ ευθείας σύνδεση
με τον ενδότερο εαυτό μου

που τείνω να ξεχάσω εδώ και χρόνια

αν είχα κάτι να έπρεπε να διαλέξω - ιδανικά
θα διάλεγα.

μα αφού δεν έχω υποχρέωση καμιά
το πρόσωπό μου θα φορώ.

όσο αντέχω



Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

το σμήνος...


Τα πουλιά πάνω απ΄ την πόλη

Το σμήνος των ανθρώπων

Η ανάγκη για ησυχία

Μάλλον θ΄ ανέβω στο βουνό φέτος, να βρω τους γονείς μου, να γιορτάσω μαζί τους το άγριο τρεχαλητό του χρόνου. Ξυπνάω τρομαγμένη τις νύχτες ότι έχουν, λέει, ήδη πεθάνει από καιρό κι εγώ μικρό παιδί ορφανό στο μεγάλο δωμάτιο, ξεχάστηκα από την έγνοια της γιρλάντας στο παράθυρο, στολίδι μιας ζωής που ακροβατεί, αφού δεν ξέρω ζω τώρα ή στο αύριο έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες;

Η ανάγκη για ησυχία

Το σμήνος

Δεν θα το πρόσεχα αν δεν ένιωθα τύψεις για τον τόσο μου θυμό. Το σμήνος λέω. Η θέα του μέσα από το αυτοκίνητο και η μουσική από το Τρίτο μου θύμισαν πως πρέπει να θυμηθώ. Δεν είναι διόλου απαραίτητος. Ούτε καν χρήσιμος. Ο θυμός λέω. Αλλά αυτή η ξαφνική ελευθερία με αναστατώνει. Ίσως γι΄ αυτό τώρα να θέλω τη μαμά μου. Τη βεβαιότητα της αγάπης της. Την απλότητα της καρδιάς της. Δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο το τυχερά, το ξέρω.

Ησυχία

Θα πάω τελικά. Μ΄ ένα κουτί μελομακάρονα, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και την κιθάρα μου. Η μαμά θα έχει μαζέψει μάραθα και ρόκα κι ο μπαμπάς θα έχει ανάψει το τζάκι. Θα τους τραγουδήσω τα κάλαντα και θα πάρω το φιλί…

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Μαύρο.


Μαύρο. Σαν τις "διαμαρτυρίες" των κουκουλοφόρων που τόσο χυδαία εκμεταλλεύτηκαν ένα πραγματικά λυπηρό γεγονός για να εκφράσουν τόση βία, χωρίς διάκριση. Ναι, να διαμαρτυρηθούμε για την αστυνόμευση και το βάναυσο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο κάθε ένστολος υπάλληλος εμάς, τους πολίτες, σαν κοινούς εγκληματίες. Η μέθη της υποτιθέμενης εξουσίας καταλήγει σε επικίνδυνη ψυχοπάθεια. Ναι, να φωνάξουμε. Ναι, να ακινητοποιήσουμε τον κρατικό μηχανισμό κάνοντας απεργίες. Ναι, να βρούμε τρόπους να ευαισθητοποιήσουμε τον μέσο κοιμώμενο πολίτη που έχει ξεχάσει να αντιδρά σ΄ αυτήν την επίφαση ζωής μέσα στην οποία είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι. Ναι, να κάψουμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (ταιριάζει, άλλωστε, με τα τόσο εξοργιστικά εκκλησιαστικά σκάνδαλα των τελευταίων μηνών) αυτό το δάνειο "αγάπης" που εξυπηρετεί κάθε φορά τόσο ωραία την εορταστική καταναλωτική μας μανία. Να καταδείξουμε την ψευδαίσθητη ασφάλεια και ευημερία μέσα στην οποία ζούμε. Αλλά το πλιάτσικο και οι λεηλασίες δεν αποτελούν διαμαρτυρία. Ούτε η με τόση φόρα βία απέναντι στον συνάνθρωπό μας. Ο αδερφός μας είναι... Ντροπή. Ντροπή, θυμός και θλίψη. Σκεφτόμουν να κατέβαινα στο Σύνταγμα το βράδυ, αλλά αρνούμαι να γίνω η δικαιολογία του κάθε ανερμάτιστου να εκφράσει την ψυχοπάθειά του.

Καλό ταξίδι, Αλέξη...

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

"Άφθονη μέρα"



6.30 π.μ.

Κάπου πιο εδώ στοχάζομαι θάναι τα κόκκινα νησιά.
Ελαμπε τ΄ ακρογιάλι μυτερό. Κανείς δε συμβιβάζονταν
με τις οξύτητες με τα γυμνά με τ΄ απερίσκεπτα χαμόγελα.
Τα πρόσωπα χανόνταν απ΄ τα μάτια μου -
δεν ήμουν σίγουρος - σ΄ ένα σκοτάδι με κοιλότητες.
Ο ήλιος ήρθε μακρύς μακρύς κατάπινε όλο το τοπίο.
Υστερα πνίγηκε χορτάτος στη φωτιά
με μια σπουδαία κίνηση. Τότε μεμιάς κολύμπησα
κι εβρέθηκα γυμνός πάνω στους ώμους της αυγής.

8.30 π.μ.

Ηρεμη λησμονιά. Σίγουρο λίκνισμα στην ύλη
πρώτη φορά ιδωμένη σήμερα σε τόσο φως. Ο δρόμος
αίθριος άνοιγε τη διχάλα του περνούσαν ίσκιοι.
Μετά από τόση ταραχή κόσμος περιστρεφόμενος
γύρω από το νερό. Αρμολογημένη η σάρκα μου
με τα κατάλοιπα της νύχτας και με τ΄ αρχικά
στοιχεία της σύνθεσής μου ισοδυναμεί με 8.30΄.
Αρχίζοντας πάντα τελειώνουμε την ώρα τούτη -
συγκέντρωση και διασπορά ένα νόμισμα με δύο πλευρές.

2.30 μ.μ.

Α, προπαντός δροσιά! Και στόχαση μέχρι θανάτου.
Ο θάνατος και το νερό γεννήθηκαν την ίδια μέρα.
Κι εγώ είμαι εδώ για να μιλώ να γίνομαι ορατός.
Τα σώματα που με βασάνισαν λάμπουν εξόριστα έξω.
Μα το δικό μου τόκλεισα στων γεγονότων τη σειρά
και το λησμόνησα. Το βρέχουν όμως τα όνειρα. Και πρέπει
με κάθε τρόπο να κωπηλατήσω. Να υπολογιστεί
το ανέβασμα και το κατέβασμα από τ' άλλο μέρος
του σκοταδιού - σωσίβια και στόχαση περί θανάτου.
Α, προπαντός δροσιά και στόχαση περί θανάτου.
Κι ύστερα ας κρατηθούν ψηλά τα λόγια που επιπλεύσανε.

8.30 μ.μ.

Ζήσε ξανά την όρασή σου την ακοή σου την αφή σου και τη γεύση
σου.
Ξανά από την αρχή από την πρώτη νύχτα που γεννήθηκαν.
Γιατί το ξέρεις μέρα δεν υπάρχει είναι το δόλωμα
για να γλιστρήσεις πάλι προς τη νύχτα να αιχμαλωτιστείς
απ' την παγίδα τούτη που σε σφίγγει κι είναι η μοίρα σου.
Καμιά ξεκούραση και περισυλλογή καμιά δε σου προσφέρεται
όπως μετατοπίζοντας το παρελθόν και το παρόν μέσα στο μέλλον σου
οι αισθήσεις σου έρχονται ξανά γυμνές και τερατώδεις έννοιες
αχόρταγες η αφή σου η γεύση σου η όραση κι η ακοή σου.

12.30 π.μ.

Η λάμπα με φωτίζει απ΄ τόνα μέρος και τα πρόσωπα
στο βάθος θορυβούν φοβούνται τα όνειρα δε συμμετέχουν.
Τεμαχισμένος γύρεψα να μπούνε στη σειρά να γαληνέψουν.
Θα ξανασυνδεθώ μαζί σας είπα όταν θα με πλημμυρίσει η αυγή.
Τώρα ανεβαίνουν μέσα μου και κατεβαίνουν τούτοι οι αμίλητοι
φρουροί που με φωνάζουν άγγελο και δαίμονα.
Ετσι διαχωρισμένος δεν μπορώ. Τα λάθη με πεθαίνουν.
Ακίνητος κοιτάζω το αίμα μου ν΄ ανάβει σιγανές πυρές
και ξάφνου να φωτίζονται φρικιαστικά ενδεχόμενα. Και δεν αντέχω.
Η ανάσα μου πνιγμένη από αριθμούς προσθήκες και σβησίματα
πρέπει να ξαναβρεί τους πνεύμονές μου ορθούς όταν ξυπνήσει.

(Τάκης Σινόπουλος,"ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Β΄" - 1957)

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

"Όλα είναι ωραία"

Τραγούδι
Μουσική/Στίχοι: Gaia (Κ.Αθυρίδης/Γ.Βεληβασάκη)
Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη


άξιον εστί τι;
«ασυγκρίτως»

μήπωςσ΄ άλλη γη και με φέρειάξιο το παρόν
μ΄ ένα στίγμα
ρήγμαστ΄ ουρανού μου τα μέρηάξιο μικρό ροτο νερότο φτερό
που μακριά θα με πάει

πώς να σου το πω;

σ΄ αγαπώ - μη φοβηθείς ν΄ αρνηθείς
κι είν΄ αυτό που όλα τ΄ άλλα χωράει - ό,τι δε σε χωράει


όλα είναι ωραία, όλα είναι αγάπη
κι αγάπης πόθος τα ξεφυλλά
τόσο είναι ωραία καθώς πεθαίνουν
τόσο μοιραία και σιωπηλά (απόσπασμα από τη συλλογή ποιημάτων«ηχώ στο χάος» της Μαρίας Πολυδούρη)


άξιον εστί τι

τι μου λείπει

κήποι
με λουλούδια ανθισμένα

άξιο το παρόν
και τα «Σα
εκ των Σων»
όλα οικεία και ξένα
άξια κι ακριβή
η στιγμή
η πικρή
που για μένα διψάει

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

η ποδηλάτισσα...


με ζάλιζε όλη νύχτα
στο άδειο κρεβάτι
η αντήχηση του σώματός σου
σα να ήσουν πλοίο που έφευγε
και λαχταρούσες να ΄μαι εγώ πανί
κι εγώ η θάλασσά σου
κι ύστερα μ΄ απόθεσες στην άκρη
κι έφυγες
χωρίς να πεις ούτε μια λέξη

σ΄ ένα δάκρυ θα κρύψω τον ωκεανό μου
εγκυμονούσα πάντα
και ποτέ μάνα, εγώ
αφού δεν καταδέχτηκα το λίγο σου από έπαρση
από έπαρση θα πεθάνω μια μερα
θα πεθάνω μια μέρα ή έχω πεθάνει ήδη
αν η ζωή είναι αυτό που ζουν οι άλλοι

κι αντί για πλοίο θα πάρω το ποδήλατό μου
μπορεί να μην πάω μακριά
μα θα πάω όπου μπορώ

μονάχη εγώ και το ποδήλατό μου

τουλάχιστον ελεύθερη
να πεθάνω από έπαρση
χωρίς να χρειαστεί
να λογοδοτήσω
σε κανέναν...

(Γ. Βεληβασάκη - "Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί ΄08", εκδ. ΩΡΙΩΝΑΣ)