Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Μαύρο.


Μαύρο. Σαν τις "διαμαρτυρίες" των κουκουλοφόρων που τόσο χυδαία εκμεταλλεύτηκαν ένα πραγματικά λυπηρό γεγονός για να εκφράσουν τόση βία, χωρίς διάκριση. Ναι, να διαμαρτυρηθούμε για την αστυνόμευση και το βάναυσο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο κάθε ένστολος υπάλληλος εμάς, τους πολίτες, σαν κοινούς εγκληματίες. Η μέθη της υποτιθέμενης εξουσίας καταλήγει σε επικίνδυνη ψυχοπάθεια. Ναι, να φωνάξουμε. Ναι, να ακινητοποιήσουμε τον κρατικό μηχανισμό κάνοντας απεργίες. Ναι, να βρούμε τρόπους να ευαισθητοποιήσουμε τον μέσο κοιμώμενο πολίτη που έχει ξεχάσει να αντιδρά σ΄ αυτήν την επίφαση ζωής μέσα στην οποία είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι. Ναι, να κάψουμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (ταιριάζει, άλλωστε, με τα τόσο εξοργιστικά εκκλησιαστικά σκάνδαλα των τελευταίων μηνών) αυτό το δάνειο "αγάπης" που εξυπηρετεί κάθε φορά τόσο ωραία την εορταστική καταναλωτική μας μανία. Να καταδείξουμε την ψευδαίσθητη ασφάλεια και ευημερία μέσα στην οποία ζούμε. Αλλά το πλιάτσικο και οι λεηλασίες δεν αποτελούν διαμαρτυρία. Ούτε η με τόση φόρα βία απέναντι στον συνάνθρωπό μας. Ο αδερφός μας είναι... Ντροπή. Ντροπή, θυμός και θλίψη. Σκεφτόμουν να κατέβαινα στο Σύνταγμα το βράδυ, αλλά αρνούμαι να γίνω η δικαιολογία του κάθε ανερμάτιστου να εκφράσει την ψυχοπάθειά του.

Καλό ταξίδι, Αλέξη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: