Είναι βροχή...

Είναι που η βροχή μαλακώνει το χώμα.

Είναι που κι εγώ ανασαίνω.

(Έτσι να περιμένω μπορώ, αυτό που αργεί.)

Είναι οι στάλες στο παράθυρό μου.

(Να συγχωρούν ό,τι δεν με χωράει.)

Είναι η σιωπή πέρα απ΄ το χρόνο.

(Σε μια τόση δα σταγόνα βροχής, πολύς καιρός.)

Και απλώνομαι ως το νερό.

Ως το σύννεφο.

Ως το μεγάλο κενό.

(Ως το μεγάλο καινό.)

Αδειάζει από πάνω ως κάτω ό,τι βαραίνει.

(Κι ό,τι βαρέθηκε να περιμένει.)

Κι είμαι ένας άλλος τώρα. Πλυμένος. Καθαρός.

Σαν δέντρο που μόλις σώθηκε από χέρια φτωχά…