(...) κλείνω τα μάτια τα ίδια τα δυο τα παλιά και με βλέπω το κεφάλι ψηλά το πιάσιμο στο σβέρκο τα χέρια τσίτα μέσα στη λάσπη κάτι δεν πάει καλά εδώ η ανάσα κομμένη κρατάει κρατάω έτσι μια στιγμή ώσπου το τρέμουλο στο κάτω πρόσωπο σημαίνει πως λέω πως κατάφερα να πω κατι στον εαυτό μου
τι μπορεί να πει κανείς στον εαυτό του είναι δυνατόν να πει τέτοια ώρα ένα μικρό μαργαριτάρι απελπισμένης παρηγοριάς τόσο το καλύτερο τόσο το χειρότερο αυτό το στυλ μόνο όχι τόσο ψυχρό ζήτω αλίμονο αυτό το στυλ μόνο όχι τόσο θερμό χαρά και λύπη αυτά τα δυο το άθροισμά τους δια δύο και χλιαρά όπως στον προθάλαμο της κόλασης (...)
(...) αν ήμουνα ψηλά τ΄ αστέρια ήδη και από τα καμπαναριά η βραχεία ώρα δεν έμειναν πολλά ν΄ αντέξω μετά χαράς θα έμενα όπως είμαι για πάντα αλλά αυτό δεν γίνεται
λύνω σάκο και λαιμό το κάνω πρέπει να το κάνω έτσι είναι ρυθμισμένος κανείς το κάνουν τα δάχτυλά μου το νιώθω
μέσα στη λάσπη στο σκοτάδι το πρόσωπο μέσα στη λάσπη τα χέρια εν πάση περιπτώσει κάτι δεν πάει καλά εδώ το κορδόνι στο χέρι μου ολόκληρο το σώμα εν πάση περιπτώσει και σε λίγο θαρρείς ότι εκεί σε αυτό το μέρος και πουθενά αλλού ζούσα ναι ζούσα ανέκαθεν (...)
(...) δεν είναι άσκοπο είναι προφανές αυτό το πλάσμα παραείναι νοήμον για να απαιτεί κάτι υπεράνω των δυνάμεών μου άρα τι δεν είναι υπεράνω των δυνάμεών μου να τραγουδάω να κλαίω τι άλλο τι άλλο μπορώ να κάνω μπορούσα να κάνω στην ανάγκη
να σκεφτώ ίσως στην ανάγκη δεν αποκλείεται τι άλλο κάνω αυτή τη στιγμή και δόξα τω θεω να τα πάλι ουρλιαχτά μπουνιά στο κρανίο σιωπή ανάπαυση
όχι ούτε αυτό είναι πιθανό όχι ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ίσως θα έπρεπε να ρωτήσω θα ρωτήσω κάποια μέρα αν μπορέσω (...)
"ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ" (ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου