Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

παιδί που παίζει...

ένα σπιτάκι. εκεί στη ρίζα του βουνού και πίσω η θάλασσα γαλάζια. απλό το ποθητό. ένα χελιδόνι μόλις πέρασε. ο αέρας ακίνητος. ξενοιασιά. τα πουλιά πολλά. τα ακούω. να κι άλλο χελιδόνι. το κορίτσι δίπλα γυμνό κοιτάει πού θ΄ ακουμπήσει τη γύμνια του. τρώει μια φέτα καρπούζι. ο Νίκος δεν το βλέπει. ποτίζει με το λάστιχο. το κορίτσι φεύγει. γύρω δάφνες γεράνια βασιλικοί τα πουλιά πολλά. το είπα. και κάπου τα τζιτζίκια. πολλά κι αυτά. βλέπω καπνό ν΄ ανεβαίνει χορεύοντας στον ουρανό. από ξύλα ή αγριόχορτα, δεν έχει σημασία. καπνός θα γίνω μια φορά. θάμπος της μέρας. νύχτα ωραία. μοσχομυριστή. ή και ξημέρωμα. ξημέρωμα ναι. με μια σιωπή σχεδόν κανονική. Νίκο μη σπαταλάς το νερό θάλασσα θα πίνουμε μια μέρα. δυο σπουργίτια χοροπηδάνε κάτω απ΄ το δέντρο. να κι άλλο χελιδόνι. μύρισε το χώμα, χώμα. και λήθη. αλήθεια. και λήθη. θολώνει ο ορίζοντας. γίνεται ένα ο ουρανός με τη θάλασσα. το φως αλλάζει γρήγορα κι ίσα που προλαβαίνω να περιγράψω ό,τι να δω. αυτή τη μικρή στιγμή. εδώ. τώρα. μια πόρτα ανοίγει. ένα παιδί φωνάζει και μου χαλάει τ΄ όνειρο. παιδί που παίζει…



πάω

περνάω

διαμέσου ενός χρόνου ψευδαίσθητου η μέρα φεύγει

κι είναι αυτή η μικρή στιγμή που προσπαθώ μόνο ίσως λίγο να κρατήσω

μα πάντα φεύγει

και μένω μετέωρος να ισορροπώ το "ίσως" αυτό που με βαραίνει

αναπνέω

ακούω

απομακρύνομαι

στο δέρμα μπήγω ένα καρφί για να θυμάμαι

κι ακουμπάω ξανά ήσυχα στην καρέκλα

η μέρα έφυγε...




1 σχόλιο:

Δήμητρα είπε...

Πάντως όλα δείχνουν πως φύγατε κι οι περισσότεροι για διακοπές!!!
Στιγμιαίες κι αυτές (οι άτιμες)..
Να είσαι καλά! :-)