Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

μικρό πρελούδιο για την ευτυχία...


οι μέλισσες κοιμούνται όταν παίρνει να νυχτώνει. τι παράξενο θέαμα τέτοια ζωή σε τέτοια πόλη. κι όμως το είπαν στις ειδήσεις πως δεν υπάρχουν πια μέλισσες εδώ. ταλαντεύτηκα με το ποδήλατό μου στις λακκούβες του δρόμου εγκατέλειψα το θάνατο με μια τρεχάλα και κατάφερα να χωθώ σ΄ ένα μικρό στενό που έβγαζε ίσια στο ποτάμι. έρρεε λιγοστό μα παρόν ακόμα. τρεχούμενα νερά όνειρα φευγαλέα σκέφτηκα. τα σκουπίδια τριγύρω καθόλου δεν τα πρόσεξα. βγήκα πάλι στο μπετόν και ποδηλάτησα σε μια γειτονιά που μοσχομύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί. έκανα κάμποσες φορές τον ίδιο δρόμο πάνω-κάτω μην τύχει και χάσω αυτό το ωραίο λουλουδένιο ξύπνημα της μνήμης ύστερα από τόση ζωή. μέχρι που έπιασε το μάτι μου μια γυναίκα να λοξοκοιτάει καχύποπτα πίσω από τις γρίλιες. καιροί των φόβων. της διπλοκλειδωμένης πόρτας. των κομμένων φτερών. της μοναξιάς. της χαμογέλασα κι έφυγα γι΄ αλλού. βρέθηκα σε μιαν αλάνα και ω! αν ήμουν παιδί εδώ θα έπαιζα μέχρι να με φώναζε η μάνα μου. τι κρίμα που τώρα βλέπω την επερχόμενη ανοικοδόμηση μόνο. με μια πεταλιά τη διέσχισα κι έφτασα μέχρι το περίπτερο που έχασκε ανοιχτό στην άλλη άκρη. αγόρασα μια σοκολάτα κοίταξα ψηλά και τότε… η νύχτα γέμισε μουσική. σουίτα νούμερο ένα του Μπάχ. ένα τσέλο, το ποδήλατό μου, το χρώμα τ΄ ουρανού έτσι όπως έδυε πάνω απ΄ τα τσιμέντα, ο κόσμος όλος. απλώθηκε η ματιά μου από το πρώτο αστέρι ως το τελευταίο φως. ένιωσα το αεράκι να μου χαϊδεύει τα μάγουλα. ανάσανα ένα χορό από νότες. ευτυχισμένος είναι αυτός που κατακτά κάπου-κάπου ολόκληρη μια τέτοια μικρή στιγμή. και βλέπει αυτά που συνήθως προσπερνάει. και συντονίζεται με τη ροή του χρόνου ώστε να μετέχει μιας ώρας εγκυμονούσας ενός ποιήματος, ή ενός τραγουδιού, ή μιας ζωγραφιάς, ή μιας θύμησης. παύση. επέστρεψα σπίτι. έγειρα στον καναπέ. έκλεισα τα μάτια. άκουσα ξανά εκείνη τη μελωδία. πώς το δοξάρι ξήλωνε το φόρεμα της λήθης. στροβιλισμός γαλάζιος. έμεινε το σπίτι μετέωρο. έγινε ουρανός. και μασουλώντας τη σοκολάτα μου είπα εν τέλει ο κόσμος μπορεί να είναι ωραίος...

6 σχόλια:

Δήμητρα είπε...

Μα όταν εσύ είσαι εσύ και τίποτα παραπάνω, ο κόσμος είναι ωραίος, δεν είναι? ;-)

Geove είπε...

συνηθίζουμε όμως να ζούμε συνεχώς μέσα σε ρόλους, ασυντόνιστοι με τον εαυτό μας και το χρόνο, έτσι δεν είναι; και ναι όταν εσύ είσαι εσύ και τίποτα παραπάνω, τότε ο κόσμος μπορεί να είναι πιο ωραίος, γιατί τότε η ζωή μοιάζει πιο αληθινή...
:)

Δήμητρα είπε...

γλυκιά Γεωργία, όχι δεν είναι έτσι. δεν είναι απαραίτητα έτσι. όταν δίνεται σ' έναν άνθρωπο δικαίωμα επιλογής, το πόσο μεγάλοι θα είναι οι ρόλοι που θα κληθεί να παίξει, εξαρτάται από αυτόν. πόσα ζευγάρια μάτια απ' αυτά που σε κοιτάζουν μπορείς να κοιτάξεις χωρίς φόβο; εκεί, μέσα σ' αυτά τα πενιχρά όρια βρίσκεται ο κόσμος μου κι εκεί υπάρχω σχεδόν ανέπαφη, συνεχώς εξελισσόμενη. κατά την ταπεινή μου γνώμη, όσο πιο σύντομα αντιλαμβάνεται κάποιος τη ματαιότητα της ύπαρξής του, τόσο πιο συχνά γίνεται όμορφη η ζωή στα μάτια του.

Geove είπε...

Δήμητρα, δεν νομίζω ότι αυτό που λέω αναιρεί αυτό που λες ή το αντίθετο. όμως μιλάω, γι΄αυτές τις μικρές, μαγικές και σπάνιες στιγμές όπου δεν χρειάζεται κανείς να επιλέξει κανένα ρόλο, όπου ο χρόνος χάνει τη σημασία του και η ζωή βρίσκει το νόημά της. για τις στιγμές εκείνες που μπορούν να μεταμορφωθούν σε ένα "μικρό πρελούδιο" για την ευτυχία. όλα τ΄ άλλα μπορεί να έχουν αγωνία, ειλικρίνεια ίσως, αλήθεια ναι, θάρρος ή φόβο, ομορφιά, αλλά πάντα κάτι λείπει...

Δήμητρα είπε...

ναι, τώρα καταλαβαίνω το σχόλιό σου στο δικό μου.. συνηθίζεις σ' αυτή τη ζωή να ανταλλάζεις κριτικές αντί γι απόψεις. κοσμοπληθώρα παντού. πάντα κάτι λείπει, γιατί πάντα περισσεύει κάτι. κι αυτό γίνεται ένας όμορφος στόχος ζωής. να ενταχθεί στην αρμονία αυτό που περισσεύει. να πάψει να ενοχλεί τις αισθήσεις. είναι όμως κι αυτές οι μαγικές στιγμές που νομίζεις πως αγγίζεις την έννοια της ευτυχίας...

Geove είπε...

"Στης ζωής το παραμύθι
δεν είναι τίποτα στην τύχη
μοιάζει ο κόσμος όλος ένας
και δεν εξαιρείται κανένας.

Τι ΄ν΄ αυτό που μας ενώνει
και ποτέ δεν είμαστε μόνοι;

Πρέπει για να το γνωρίσεις
μόνος να το αναζητήσεις..."