εφιάλτης

Η κλεψύδρα επαγγέλλεται την τρέλα. Η τρέλα πληρώνεται και παίρνει την ηγεσία. Θυμάσαι; Η πιο μεγάλη σκιά είναι τώρα αρχηγός. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Η προστασία ισχύει για σαράντα κεφάλαια. Κι ύστερα; Όλος ο εξοπλισμός, ένα ψόφιο περιστέρι...

των λουλουδιών...

Μέρα Πρώτη:

Να κρατήσω το θαύμα

Αυτό το όνειρο ξημερώνω απόψε...

Μέρα Δεύτερη:

Έκοψα το μικρό λουλούδι

Και το έκλεισα προσεκτικά

Στο παγωμένο κουτί

Το καταδίκασα έτσι

Να ονειρεύεται την άνθισή του

Σε μιαν ατέρμονη

Και αδυσώπητη

Αναμονή...

Μέρα Τρίτη:

Σςςς, κοιμάται...

(σ΄ ένα τόσο δα κουτί έχω φυλάξει την πιο μεγάλη μου ελπίδα)

...

Μονόστηλα

* Mε κούρασε ο εαυτός μου
με κούρασαν κι οι ποιητές
έτσι όπως χρησιμοποιούν
τους μονολόγους και το μολύβι
ωσάν αντισηπτικά
της υστεροφημίας τους

* Το μόνο πράγμα που κουβαλά η ζωή μέχρι το τέλος της
είναι η σύμβαση του τέλους
εσύ Χρήστο, Νίκο, Άννα, Θωμά, Δήμητρα, Κώστα
ζεις; ή πέθανες;
δεν μας είπες...

Μαρίνος Καρβέλας 2011









...

Μικτός χρόνος...

έπρεπε να βγω απ΄ το σπίτι
να περπατήσω άκρη-άκρη
ν΄ αγναντέψω τη γαλάζια αντανάκλαση
να μιλήσω γι΄ αυτά που είδα

τώρα πάει πέρασε








...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ

Ῥομαντικὸς ἐπίλογος

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος।

Nίκος Καρούζος

Επί θανάτου...

Με ποια παρηγοριά να σε κοιτάξω;
Απόψε κοινωνώ τα συναγμένα
Τις συμφωνίες και τα αλλόκοτα
Που μ΄ έφεραν ως εδώ
Το βλέμμα σου

Με ποια παρηγοριά να σε κοιτάξω;
Που κύλησαν οι μέρες και δεν πρόλαβες
Όλο, μου λες, σε κυνηγούσαν οι ορισμοί
Το λίγο, το πικρό χαμόγελό σου
Σκληρή χαραγματιά
Θανατερό του ονείρου σου άνοιγμα
Που πας;

Με ποια παρηγοριά να σε κοιτάξω;
Αφού μου δείχνεις ότι από χρόνια απωθώ
Εκείνα τα ενδεχόμενα στα υπόγεια της μνήμης
Απτή απουσία, κρυώνεις; Πες μου...

Αχ, τώρα που ανατέλλεις
Με ποια παρηγοριά να σε κοιτάξω;
- την ύστατη στιγμή δεν απομένει -
Απόψε, εδώ, φορώντας τα καλά μου
κι όλα τα μάταια που μάζεψα στολίδια
Μπροστά σου θα σταθώ να μ΄ ανακρίνεις
Απόψε, εδώ, φορώντας τα καλά μου
Όλα θα τ΄ αρνηθώ

Κι οριστικά
- καθώς η αγωνία θα ησυχάζει -
Θα κομματιάσω τούτον τον καθρέφτη
Που αντανακλά ό,τι φοβάμαι πια να δω
Το πρόσωπό μου...

σα χορεύτρια ή σαν καράβι...

μέρα βροχερή
στο τέλος του χειμώνα
κι εγώ εδώ
χωρίς λέξεις
αλλά τι σημασία έχει
αφού το νόημα ίπταται
- όπως πάντα -
απ΄ το ταβάνι
σα χορεύτρια
ή σαν καράβι

να με παίρνει μαζί

ν΄ ανατέλλω κι εγώ

πίσω απ΄ τα σύννεφα

που μαζεύτηκαν τόσα

ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ... (για τη Στέλλα)

πρόσωπα.
πρόσωπα τραβηγμένα. αδιάφορα.
πρόσωπα φοβισμένα.

μάτια. μάτια διάφανα.
μάτια τυφλά.

(φώτα.)

τις ει;
κανείς δεν ρώτησε κι απόψε.
και τρέχω στις ράγες ενός τρένου βιαστικού.
στις ράχες μου.
εγώ ειμί το φάσμα. το φόρεμα το λεπτό. το εύθραυστο.
κι αφανής παραστέκεται ο ίσκιος μου στον ίσκιο σου.

(τα φώτα ανάψτε.)

ο κόσμος έρχεται.
ασταθής πάντα.
κι εγώ ολόκληρος. ανοιχτός. μπροστά σε όλους υποκλίνομαι.

να μην καταδεχτείς ούτε ένα βλέμμα.

(σβήστε τα φώτα.)

χέρια αδειανά. γέφυρες.

γκρεμοί. αλυσίδες.

χορός από υ-φάσματα στον αέρα της νύχτας που επιμένει.
δάχτυλα υψωμένα.

να δείχνουν. να αποκόπτονται.
παρόντα παρελθόντα.

λαμπερά κι απαστράπτοντα.
άστρα που κάποτε αν υπήρξαν.
του θάνατου ίχνη.

εγώ ειμί το φά-ντα-σμα που σας φοβίζει.
αύριο πάλι.

Γ.Α.Β. 11/2/11

Το μικρό μυστικό της ζωής - μια παράσταση

κι ήταν όλοι εκεί.


καρφιτσωμένοι σ΄ ένα κομμάτι ύφασμα ή σε χαρτί.

πέρασε και στάθηκε η μικρή ευχή, χαμόγελο και τόση δα ελπίδα.



τα λουλούδια μοιράστηκαν στα παιδιά.



αλήθεια, μόνο στο Μπουτάν μπορεί να ευτυχίσουμε;

θα μου πεις τι είναι ευτυχία;

ή θα μείνει κρυμμένο για μένα το Μικρό Μυστικό;