το φόρεμα...

ξύπνα, μάνα, έρχονται οι άλλοι

η νύχτα θα γίνει πυροτέχνημα απόψε
κράτα μου το χέρι, μην κλαις

μια βροχή από πεφταστέρια θα στολίσει τα μαλλιά σου

ύστερα τα πουλιά θα πετάξουν μακριά

θ΄ ανοίξει η γη, ο βράχος θα κυλήσει

πέτρα θα γίνει, βότσαλο απαλό, μη φοβάσαι

να, τους βλέπω κιόλας στην άκρη του κρεβατιού

ένα χαμόγελο έχουν κρυμμένο για μένα

ένα χαμόγελο σαν το δικό σου

θυμάσαι τότε που με φίλησες πρώτη φορά;

που μ΄ έντυσες μετά με τ΄ ακριβά σου;

αχ, πόσο δεν ήθελα να αποχωριστώ εκείνο το σώμα σου

το φόρεμά μου τώρα θα βγάλω

θα το απλώσω στα πόδια σου

πάτα, μάνα μου, πάτα

σύννεφο θα γίνω γιορτινό, φως της θάλασσας, μη λυπάσαι

πώς να ΄ναι τα κύματα, τάχατες, πούθε πηγαίνουν; 

γυρνάνε άραγε ποτέ; θα με ξαναδείς;

τα χέρια απλώνω, πιάσε με

δεν είμαι έτοιμη, μάνα, τα παιδιά πεινάνε

να τα προσέχεις

Γ.Α.Β.
21.12.2012