αλλά σας λέω δεν είμαι παρά ένας ίσκιος
μια φευγαλέα ήδη ανάμνηση
μετέωρη πάνω απ΄ την βαρύτητα
της καθημερινότητάς σας
της καθημερινότητάς σας
-της καθημερινότητάς μου-
εκρήγνυμαι κάθε στιγμή
σα μικρή φυσαλίδα που σπάει στον αέρα
σα μικρή φυσαλίδα που σπάει στον αέρα
έχοντας πρώτα αφήσει ένα ίχνος
-χωρίς νόημα και χωρίς σημασία-
σ΄ εκείνο που με καταβροχθίζει λαίμαργα
3 σχόλια:
Ε και; Παντού γύρω αποτυπώματα κι ο δρόμος μπροστά ανοιχτός και μυστηριώδης. Ή απλά εκεί.
Τελικά η διασημότητα μειώνει την ανασφάλεια της ύπαρξης; Αμφιβάλλω. Και να σκεφτείς, τα βαθύτερα κίνητρα της πηγάζουν απο ανασφάλεια.
Ανοιχτός και μυστηριώδης. Ή απλά εκεί και άγνωστος.
Πόσοι πολλοί είμαστε ε;
Δεν καταλαβαίνω τις λέξεις "διασημότητα" και "ανασφάλεια". Το "εκρήγνυμαι", παρότι σε πρώτο πρόσωπο, δεν αφορά τον γράφοντα απαραίτητα (με τους όποιους νοητικούς αντικατοπτρισμούς μπορεί να προκαλέσει), αλλά μια γενικότερη ιδέα. Κατά τα άλλα είμαστε κοντά (κι ας είμαστε πολλοί).
17 Μαΐου 2013 - 2:35 π.
... εμμ.. ναι όντως.
Η καθημερινή ανασφάλεια της ύπαρξης..
Και ο σχολιασμός σε λάθος χωρο-χρόνο..
όπως έδειχνε εξ' αρχής..
χωρίς νόημα και σημασία..
Δημοσίευση σχολίου