Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

κρύβω έναν δράκο...


Κρύβω μέσα μου έναν ωραίο, άγριο δράκο. Τα καλοκαίρια κάνει πως κοιμάται. Αφήνει χώρο για ζεστό ήλιο και ξένοιαστες παρέες. Ξυπνάει με τις πρώτες βροχές. Σκαρφαλώνει από τη ραχοκοκαλιά μου κι εγκαθίσταται στο κέντρο του θώρακά μου σαν βαρίδι. Τις ημέρες κάνει πως ησυχάζει. Αφήνει χώρο για τις απλές, καθημερινές ασχολίες, τις χωρίς νόημα ή σημασία. Τις νύχτες βρυχάται. Και δεν σταματάει, παρά μονάχα λίγο πριν ξημερώσει...
Τον δράκο μου τον έχω απ΄ όταν ήμουν παιδί. Ούτε και ξέρω πώς τον απέκτησα. Στην αρχή τον φοβόμουν πολύ. Ακόμα τον φοβάμαι. Με ξυπνούσε μες στη νύχτα οργισμένος γιατί κάτι είχα ξεχάσει ή δεν είχα σκεφτεί ή είχα αγνοήσει. Κι όλο με ρωτούσε «τι λείπει;». Μου υπαγόρευε ύστερα ατέλειωτες σειρές από λέξεις και δεν μ΄ άφηνε να κοιμηθώ αν πρώτα δεν τις διάβαζα ξανά και ξανά. Κι αν κάποτε πνιγόμουν από ενοχές και δάκρυα με παρηγορούσε ξαφνικά πως τάχα μ΄ αγαπάει...
Α, ο δράκος μου είναι τρομερός. Τα μάτια του είναι από σκοτάδι κι η γλώσσα του από φωτιά. Σέρνει μαζί του όλους μου τους φόβους, τους πιο κρυφούς κι ανείπωτους μπροστά-μπροστά. Ξέρει να κρύβεται και να χαμογελάει αγγελικά μες στα όνειρά μου κι ύστερα να εμφανίζεται αγέρωχος, κεκοσμημένος με όλα του τα φοβερά στολίδια...
Πάντα με ξυπνάει μες στη νύχτα για να μου δείξει κάποια παλιά μου οφειλή ή κάποια ανάγκη. Με φοβερίζει, με απειλεί να υποσχεθώ και να θυμάμαι. Μου υπαγορεύει ύστερα τις λέξεις. Κι όλο ρωτάει «τι λείπει;». Σφυροκοπάει και κομματιάζει τις σκέψεις μου. Με προκαλεί να βάλω νέα τάξη «πριν ανατείλει ο ήλιος πάλι και κάψει ό,τι γκρεμίσαμε!». Στην καλύτερη περίπτωση θα κοιμηθώ εξαντλημένη το πρωί. Στη χειρότερη θα γράψω ένα τραγούδι ή ένα ποίημα. Φοβάμαι. Φοβάμαι, μη βρω μια μέρα αυτό που λείπει. Φοβάμαι, μη χάσω το δράκο μου. Και μαζί του όλες τις λέξεις...

8 σχόλια:

DaisyCrazy είπε...

τον αγαπάς και το μισείς το δράκο σου... έτσι είναι τα δυνατά συναισθήματα.. πάνε χέρι-χέρι με το αντίθετο τους!

όσο τον ταϊζεις με ενοχές, φόβους, δάκρυα, ο δράκος θα’ναι εκεί. δεν φεύγει!

Geove είπε...

σ΄ αυτό το παραμύθι, ο δράκος είναι η φωνή της αλήθειας. και η αλήθεια δεν είναι πάντα εύκολη. αλλά εντέλει ελευθερώνει...

Ανώνυμος είπε...

Κάποιοι το λενε: Συνείδηση, άλλοι δαιμόνιο, άλλοι Εαυτό και κάποιοι Δράκο... και τρέφεται με φως...

Καλημέρεςςςςςς

Δήμητρα είπε...

Μου ξύπνησες μέσα μου ένα αγαπημένο τραγούδι..

"...
Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
..."

πολύ καλημέρα!

sen_saven είπε...

αυτά που γράφεις μου θυμίζουν ακριβώς αυτό

kalo vradu

Geove είπε...

οδοιπόρε :)

floudes αγαπημένο και σε μένα. το ταξίδι του ο καθένας ονοματίζει...

sen_saven η τίγρης είναι ο θάνατος κι ο δράκος η αλήθεια...

alitaki είπε...

kalitera na anazitas sinekia afto to kati.kani pio entiaferon tin zoi mas..kali evdomada.

Geove είπε...

Alitaki αδυνατώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον "δράκο" μου και τρέμω μη τυχόν και μια μέρα σιωπήσει...

και να εδώ το στιχούργημα που μου προέκυψε εντέλει:

κρύβω ένα δράκο μέσα μου
άγριο κι ωραίο
από σκοτάδι και φωτιά
πάντοτε νέο

έχει τις ρίζες του βαθιά
στα σωθικά μου
κι ό,τι φυλάει κι οργίζεται
είναι δικά μου

μέσα στη νύχτα με ξυπνάει
να μου βρυχάται
γελάει και κλαίει μα η καρδιά μου
τον φοβάται

λέει τη ζωή "φτερούγισμα"
κι όχι "παιχνίδι"
ο θάνατος πως δεν θα ΄ρθει
πως μ΄ έχει ήδη

σαν κοιμωμένη αφίλητη
στα κύτταρά του
με τρώει, με πίνει, με ζητάει
με λέει δικιά του

έχω έναν δράκο τρομερό
άγριο κι ωραίο
"πες μου τι λείπει" με ρωτάει
και δεν του λέω

κρύβει στις ρίζες του γερά
ό,τι έχω χάσει
όνειρα που απαρνήθηκα
που έχω ξεχάσει

με φοβερίζει μ΄ απειλεί
πως θα με φάει
κι ύστερα με παρηγορεί
πως μ΄ αγαπάει

μα ως το ξημέρωμα να ΄ρθει
γίνεται λήθη
ένα τραγούδι μαγικό
και παραμύθι...