Ανέβηκα τον τοίχο μου απόψε και κοίταξα
δεν αναγνώρισα τίποτα
μα πάλι όλα μου φαίνονταν τόσο οικεία...
στην αρχή το φως
διασπώμενο σ΄ έναν κόμπο από ιδρώτα
έπειτα η εμπειρία
αλλοπρόσαλλο χορευτικό στις άκρες των νυχιών σου
- θα πέσω -
κι ύστερα πάνω στις πέτρες
η ερώτηση
ποιος αντικατοπτρισμός λάμπει στο σκοτάδι τόσο
και κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά
μη τυχόν μείνει μετέωρο
το επόμενο βήμα;
3 σχόλια:
Τώρα τελευταία οι δημοσιεύσεις σου είναι (αν μου επιτρέπεις) επικοδομητικές και διόλου αδιέξοδες. Δεν βρίσκω κάτι για ν' αντιπαρατεθώ.
Το συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτή σήμερα περικλείεται σε "Μια μέρα δανεική". Το συναίσθημα που μου προκάλεσε δεν έχει grunge ήχο κι ούτε αλκοολική γεύση. Είναι χαμογελαστό.
Να είσαι πάντα καλά Γεωργία-Αμαλία.
Δεν γίνεται αλλιώς, είναι παρέκλιση τη φαντασίας και διαστρέβλωση της λογικής συνέχειας. Παράθλαση. Ψευδαίσθηση. Καλλιτέχνες. Γίνεται λοιπόν.
Μου αρέσουν όλοι όσοι μπορούν και βλέπουν εκείνον τον τοίχο ....που μπορούν κι όταν τον ανεβαίνουν να το κάνουν συνειδητά .
Το επόμενο βήμα φαντάζομαι ότι θα αξιολογηθεί και θα αντιμετωπισθεί όταν προκύψει.
Καλή βδομάδα !!!
- θα πέσω -
κι ύστερα πάνω στις πέτρες
η ερώτηση...
πολυ ομορφο το κείμενο σου!!!
Δημοσίευση σχολίου