Διαφάνειες...

Ο χώρος γεννιέται από μια κίνηση -ανεπαίσθητη ή βασανιστική - δεν επιστρέφεται.

Στολίζει τον αέρα που αναπνέω σα μια βιβλιοθήκη από νεύματα.

Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό.

Όλα είναι εκεί καταγεγραμμένα.

Κι εσύ τραβάς το φόρεμά μου ως τα γόνατα.

Και βάζεις το γλυκό στο πάνω ράφι να μην το φτάνω.

Και με μαλώνεις που δεν θυμήθηκα να ποτίσω τα λουλούδια.

Κι αποστερείς τον κόσμο από ένα παραπάνω χαμόγελο στα χείλη σου.

Κοίτα τι ωραία που γκρεμίζεται η μέρα.

Τα δάχτυλά μου μάκρυναν και τρύπησαν τον τοίχο.

Κράτα με.

Γ.Α.Β.

26.01.13