Όλο και πιο αδύναμο το φως σβήνει,
Το απόγευμα. Οι υπερήφανοι και οι ισχυροί
Έχουν αναχωρήσει.
Αυτοί που έμειναν πίσω είναι οι αποτυχημένοι,
Οι οριστικά ανθρώπινοι,
Ιθαγενείς μιας φθίνουσας σφαίρας.
Η ανέχειά τους είναι μια ανέχεια
Που είναι ανέχεια φωτός.
Έναστρη ωχρότητα που κρέμεται από μια κλωστή.
Αργά-αργά, η φτώχεια
Του φθινοπωρινού χώρου μεταμορφώνεται
Σε βλέμμα, με λίγες κουβέντες.
Κάθε πρόσωπο μας συγκινεί απόλυτα
Με ό,τι είναι και όπως είναι,
Στη φθαρμένη μεγαλοπρέπεια του αφανισμού.
Wallace Stevens (μτφρ. Χ. Βλαβιανός)
(1952)
*Lebensweisheitspielerei = τέχνασμα σοφίας
1 σχόλιο:
Τυχαία πριν μια-δυο βδομάδες ψάχναμε πληροφορίες στο διαδίκτυο για ένα θέμα που μας απασχόλησε έντονα, τις ψυχολογικές μας άμυνες. Ενδιαφέρον θέμα.
Τυχαία ανακαλύψαμε ένα αποτύπωμα μιας (για εμάς) πανέμορφης ύπαρξης που μάλλον έχει ήδη φύγει.
Διαβάζοντας είχα σκεφτεί πως ίσως έχει κάτι να σου πεί που έψαχνες ν ακούσεις.
Εγώ νιώθω πιο πλούσια τώρα.. Σα να βρήκα κάτι που έψαχνα, ένα ακόμα αυθεντικό χαμόγελο, με λίγη θολότητα, σχεδόν καθαρό. Σου στέλνω το ιστολόγιο: http://life-is-trying.blogspot.gr/p/blog-page.html
Δημοσίευση σχολίου